(02 
Blástakkar. 
konunglega frænda og þakka honum fyrir boðið til Líbe- 
verda. Kom þetta svo flatt upp ,á Ágúst og ráðherra 
hans, að nálega féllust þeim orð. Í þetta sinn var Karl 
tólfti jafn gætinn sem hugdjarfur. Hann gaf húsráðanda 
ckkert svigrúm og hafði aldrei af honum augun meðan 
viðstaðan varaði, bað alla kyrra vera, og varð svo að 
vera. En síðar var það haft eptir Karli konungi, að >það 
tunglskin< hefði sér eigi þótt >tryggt að líta=, er lýsti 
í móti honum undan svikabrúnum Flemings. Að öðru 
leiti yrtust þeir frændur á virktarorðum að skilnaði. 
En er Karl konungur kom aptur til búða sinna var her- 
inn í uppnámi, svo háskaleg þótti þessi skyndiför hans; 
uggðu flestir að konungur hefði svikinn verið og fang- 
aður; og var því brugðið við og ráð lögð í snatri til að 
ná honum. Enn við engu var hætt enn ; hamingja Karls 
var enn þá ósigrandi. Það var fyrst um daginn eptir, að 
þeir Ágúst konungur ráðguðust um, hvað gjöra hefði 
átt daginn fyrir.