Þegar Anna varð stór, giftist hún og 
átti mörg börn, og var góðgerðasöm við 
alla, sem bágt áttu, eins og hún hafði verið 
við litlu fuglana, 
Selurinn. 
„Hvað ertu að hlaupa, barnið mitt? 
Þú ætlar hreint að steypa þér ofan í djúpu 
ánag, sagði mamma við ofur unga dóttur 
sína, um leið og hún þreif til hennar. Barn- 
ið í geðshræringarofsa sínum var að elta 
eitthvað ósýnilegt, og sá ekki hættuna. 
>Ég er að elta fallega hundinn með 
stóru augunum, sem er einlægt að stinga 
höfðinu upp úr ánnig, hljóðaði barnið og 
braust nú um af alefli í fangi móður sinnar. 
>Vertu rólegt, barnið gotte, sagði hún, 
hvaða vitleysu ertu að fara með? komdu 
inn með mér, og eg skal gefa þér miklu 
fallegri gull, brúðu og hljómblöllue. 
yÓneic, hljóðaði barnið, og reif sig úr 
fangi móðurinnar, >Ég vil sjá fallega hund- 
inn með stóru augunc. Og litli vitfirring- 
urinn reif sig nú lausan og æddi fram á 
árbakkann, og fór að gægjast, og hefði sjálf- 
sagt steypt sér ofan fyrir, ef sú trúfasta 
móðurhönd hefði ekki haldið henni frá því; 
rétt í þessari andrá kom önd syndandi of-