eða ill, sem lifa í björtum manna, og sem 
hafa meiri eða minni áhrif á lífsferil þeirra 
eftirlifandi, og með því móti er hann, hversu 
lítið, sem á honum kann að bera, einn 
hlekkur, góður eða illur, í alheimskeðjunni, 
er leikur í hendi guðs. 
Tóma hreiðrið. 
Hver hefir rænt litla, fallega hreiðrið að 
tarna, sagði Anna litlz, þegar hún klifraði 
upp í ofurlítinn klett fyrir ofan bæinn henn- 
ar mömmu sinnar, og sá þar ofurlítið hey- 
hreyður í klettaskoru, og það var tómt. 
Veslings fuglinn sat hnipinn þar skammt 
frá, og var svo sorglegur á svipinn, að Önnu 
litlu sýndist hann vera að gráta. Hreiðrið 
var auðsjáanlega rænt, og Anna litla horfði 
höggdofa á það, en sagði ekkert. 
>Hver heldurðu þá að hafi rænt hreiðr- 
ið, nema ótætis hrafninn, sem hefir bygt 
sér hreiður uppi í háa hamrinum fyrir 
austan bæinn, sagði Siggi bróðir hennar 
við hana, en komdu nú að leika þér aftur 
og byggja hús, og kærðu þig aldrei um litla 
fuglinn, hann passar sig sjálfura. 
>Nei, hann getur ekki passað sig sjálf- 
urc, sagði hún, >því þá hefði ekki hreiðrið 
hans litla verið rænte.