sannorður, er mylnusteinninn viss á sín- 
um tíma. 
Skáldið segir: 
Margir ætla fyrst ekki strax, 
a fellur hefndin sama dags, 
drottinn þá aldrei muni meir, 
minnast á neitt, er gerðu þeir. 
Sláttumaðurinn. 
Ofboð lítill drengur, sem hét Jón, var 
að ganga með föður sinum, þar sem verið 
var að slá gras. Ljár sláttumannsins flaug 
í gegnum græna grasið, og sneið það af 
niður við rótina, og kastaði því unnvörp- 
um niður við fætur Jóns litla. 
>Heyrðu pabbic, sagði hann, „mér finst 
það vera svo óréttlátt að skera svona niður 
blómin í æsku, áður en þau ná fullum 
þroska; þau eru svo undur fögur<. 
yJá, drengur minn, svo virðist það 
vera, sagði faðirinn, ven alt, sem þú sér 
í kringum þig, á að miða til einhvers gagns. 
Ef grasið stendur til haustsins, deyr það 
út, og enginn hefir þá gagn af því, og þá 
deyr hún Kolla þín úr hungri í vetur, en 
af því það er slegið svona snemma, verður 
það gott fóður. Svo skaltu og vita, að alt 
bíður uppskerunnar. Þú getur, ef til vill,