dennsch - Dern
714
713
Dtm. (sehr häufig bei Groth, z. B. 1»
31. 2, 56. 3, 5. 14. 210); sonst kaum ge
braucht.
dennsch, densch s. dänsch 3 .
Depp (deb) die in der fm, teilweise
auch in Mh. (Hohenw. u. Umg.), ubücnt
Anssprache für Dorp „Dorf“, de langsam
leppt kummt ok to D. he is vun duren
Deppen „hat hohe Preise“, de Deppers
hebbt awers wat op’t Jack kr egen iu men
sich die Bütteier Jungen, wenn sie sic i
mit den St. Margarethenern geprügelt hane^
(Wm.). Depp-klock f. „Dorfu&r ,
„Turmuhr“. -lüd pL „Dorfleute.
— schppel n. „Zylinderhut", Verstärkung
von „Spint“. . it
Deppslock (de bsdog) m. „Zalinia m ^
Sperrklinke am Webstuhl“ Nort., s. ? v
stohl.
Dern (dgan), auch Deern
Diern (dkm), Deren (Sch. 1, 4ld) •
u. zuweilen n. (dat lütt D. Hub.), I> •
Dgrns „Dirn“. 1. „Mädchen“. Häufig a s
zärtliche Anrede an weibliche ^msoneu
jeden Alters: mien D.; mien ull lütt ■
kriegt wi Jungs, kriegt wi wull }^ ce
kriegt wi D—s, kriegt wi wull Mu
Holst. ’n lütt ü. vun düsend W ?ken
„heiratsfähiges Mädchen“ Holst. 1800. se
is noch D. „ledig“, de glattsten D—s war
de swattsten Fruuns FL. de hellen Morgen'
»» de glatten D—s dggt ni vgl FL. de
is so rund un krall, dor kann man eri«»
"P dood knacken Holst, dat is'n D., ae
kann —« Water $ten Hus. * ■
ood knacken Holst, um •-
man ut Solt im Water gten Hus-
as'n Fijool s. brummen S. 539. IU
D ~s frgrt nich Kk. lütte D. heit ghr
Snack as'n willen Fialen (Schürze)
°<ler en junge D. kriggt so licht en 1
as'n xoitte Schärt en Plack „der Ruf ® ’
jungen Mädchens ist zart“ Dtm. nan
gähn von den nächtlichen Besuchen _
jungen Mädchen, „fenstern" Prb. ;
Unstern. Piep in Mund, wo Rook * w ’
lütt D. %n Arm, wo Mood in sitt•
Draaker D—s s. Braak S. 494. de Gos
Wiehnachen, de Appeln na Faßlaam un
D—s na dörti hebbt den Gesmack ver-
Igrn Sgbg. ool jung D. „alte Jung
Hrb. (abst.). — alle goden Gebrüke <a
a f> sä de D., do harr de Poster e>
Dausen verbaden. nu geit’t Lieben os ’
de D., dor küß se de Katt Schwabst. dal
**’» Lgben, sä de D., do kreeg sen Kim
Flensb. dat hett holpen, sä de D., dol 9
se twee Kinner. dor liggt't, sä de „
leet se't bi’t Damen fallen, so enen
ik to, sä de D., do schult se'n lütten
freen. — de beiden D—s die beiden sch*
zen Damen im Kartensp.; best D. „ v
dame“. Verhüllend für „Teufel“: haal mi
de DJ Elbm. 1840 (vgl. Sch. 2, 82). —
Beliebter Satz zum Schnellsprechen: de dicke
Dgrn droog de dünne Dgrn durch den dicken
Dreck; do dank de dünne Dgrn de dicke
Dgrn, dat de dicke Dgrn de dünne Dgrn
dörch den dicken Dreck drggen dee (statt
Dgrn vereinz. Dierk Pbg. und Detlef
Schlesw. 1850). Überall bekannt (mit vielen
Varianten) ist das Tanzlied: as ik'n lütte
Dgrn wgr, dor güng ik mal spazgrn, all
de Lüd de fragen mi: wollen du lütte Dgrn?
Na Tymian, na Majoran (na’n Meierhof,
na’n Meiergaarn), wo all de bunten Blöm-
ken stahn, de blauen plück ik af, de roden
laat ik stahn, de jungen Herrn de küß ik
mal, de ölen laat ik gähn (vgl. Urdsbr. 6,
95; s. auch Bessenstgl S. 311). as ik’n
lütt D. wgr, dor huuk ilc ünner de Tunn,
un as ik’n bgten grötter wgr, dor beten mi
de Hunn Plön (abst.). as ik'n liitt D. wgr,
dor klei ik in de Asch, un as ik'n bgten
grötter tvgr, dor Ighr ik de Schöttelwasch
Barmst, (dor greep ik in de Tasch Hohn).
as ik noch lütt D. wgr, dor heet ik Jümfer
Lieschen, as ik’n bgten grötter wgr, dor
nehm ik mi en Pruschen Barmst, lütte D.
bün ik, fine Tic gm spinn ik Sschl. goden
Dag, lütt DJ För’n Groschen Twgrn. Ik
heff keen Twgrn; adüs, lütt D., s. adüs
S. 55. Tanzlied: juuch Johann, wat lacht
de Dgrn s. bgwern S. 331. Vgl. auch
Buurdgrn. — 2. „Magd“, „Dienstmädchen“.
fleuten D—s und tüffeln Jungs (kreihn
Höhner) dggt ni vgl oder en Hghn, de dor
kreit, un en D., de dor fleit, is nich wgrt,
dat se up Gottes Erdboden geil Schlesw.
de D. (auch Kgksch) un de Katt, de kriegt
wull wat, awerst de Hunn un de Knecht,
de geit't siecht. Die faule Magd beim Um-
graben des Gartens: Quglc (Ackerquecke),
duuk di, Fru süht ni; anner Jghr de nie
Dgrn de schall di utstaffgrn Oldesl. Neuen
Dienstboten wirft man wohl heimlich einen
Besen in den Weg, um sie zu prüfen: de
flietige D. lelt de Bessen nich liggen, awers
de fule Ang. Eine Musterfamilie:
Kiekindekann heet de Mann, fule Koh heet
de Fru (Fro), Suusinwind heet dat Kind,
Hebberecht heet de Knecht, Spinnniggrn heet
de Dgrn Meggerkoog (seit.), so hett't sgten,
sä de D., dor harr se’n Schottel iweismgten
Kk. Wenn einer nach dem Essen einen
fettigen Mund hat, sagt man: du büst good
to'n Dgrns meden; denn wer Meiereimädchen
mieten will, muß schon durch sein Äußeres
zeigen, daß es auf dem Hof gut zu essen
gibt (Dw.). wullt na'n Dgrns meden l
fragt man, wenn einem die Stiefelstrippe
iieraussteht (FL. Pbg.). Vgl. Binner-,