Quuin tain gravis systematis Stoici pars sit ethice, quum fere totam philosophiam 
expleat apud recentiores Stoicos qui praeterea in tanto rerum discrimine supremis 
philosophise antiquae temporibus vivunt, hand inutile nobis videtur quum quaer.mus 
quae sint fundament» ethices Ultimi Stoieorum, M. Aurelii Antonini. 
Prima ethices Stoicae quaestio est de surnmo bono vel de summa beatitudme. 
~ . . . • . cum natura convenientia, turn quoque in virtute; virtus 
Quae quidem ponitur m vitae cum _ . 
enim apud Stoicos nihil aliud est nisi vita ammantium rationalium, si naturae con- 
VeTllt Notum est Stoicos in hoc ethices principio definiendo inter se discessisse. 
Quod non sine immanenti caussa factum esse ipsa principii descriptio de- 
/A w, «trim Sensus erat sine ullo dubio; beatitudinem singulorum 
monstrat. Quarnquam enim sensu» . * 
pendere e vitae convenientia cum lege universo atque naturae smgulorum ammantium 
comrnuni*) tarnen hinc ethice Stoica in duas contrarias partes abiit: animanti sin 
gular! vivendum erat universo atque sibi ipsi, quarum partium altera Stoicos fecit 
Ko(Tfxo7ioXlrois, altera in ctvra^sict exii . n _ 
Totius autem systematis Stoici fundamentum physica sunt, Quo fit, ut ne- 
cessitas rerum ethicen quoque regat. Cum necessitate ilia libera voluntas iungenda 
erat C Hie nucleus erat ethices Stoicae, hoc problema quoque. Quanticunque 
pretii sint Stoieorum conatus ac studia, ut problema illud solverent, tarnen fieri non 
potuit;**) nam voluntati in systemate ipso parum concessum erat loci. 
Quomodo M. Aurelius noster quaestiones Mas solvit? 
V Zeller, die Philosopliie der Griechen, Ilia., pag. 194 sq. (ed. II.) 
**) V. K rand is, Geschichte der Entwickelungen der griechischen Philosophie, 2. Hälfte, pag. IGO sq.