quum ante multos menses vel etiam annos cum eo emtionem quandam contraxerit, 
nunc propter hoc vel illud vitium postulet, ut alia merx ei mittatur aut ut indemnis 
praestetur. Non solum semper timendum esset venditori, ne inopportunissimo tem 
pore indemnem aliquem praestare cogeretur neque cum ulla securitate rem familiärem 
suam computare posset, sed quod multo etiam majoris momenti est, eo semper tem 
pore conveniri posset, quo ipse venditori suo vel mandatori (Committent) jam solverit, 
q uibuscum rursum agere saepissime aut jure non licet (veluti secundum jus Anglicum) 
aut propter alias causas periculosum est (veluti si trans mare Oceanum habitat ven- 
ditor). Illud quidem minime me fugit, quid juris sit, ex sola utilitate non posse colligi, 
attamen ubi hoc spectandum est, quid ex fide bona mercator mercatori praestare 
debeat, non vilis momenti videtur, si quid ut praestetur, toti mercaturae utile ac paene 
necessarium sit, praesertim quum et aliae sint rationes, propter quas mercatores hoc 
sibi invicem praestare aequum habendum est. Non enim iniquum postulat venditor 
qui emtorem id facere exspectat, quod diligentem mercatorem jam propter suam 
ipsius utilitatem non omittere fere omnes consentiunt. 
cf. Treitschke, Kaufcontract § 99 pag. 239. 
Neque recte objicitur a Thöl 1. c. § 84 non nocere debere emtori, quod honestati et 
d iligentiae venditoris fidern habuerit. Nam si dolo venditoris deceptus sit emtor, 
haud dubie nihil ei nocehit quod tacuerit, ceterum cogitandum est, emtorem nulla 
necessitate urgente, ne eo quidem timore rnoturn, ne venditorem offendat, sed propter 
suam ipsius opportunitatem vel utilitatem in hoc casu fidern habuisse, eo magis igitur 
iniquum esse, quod et aliis in causis reprobatur 
cf. Heise u. Cropp, Jur. Abhndl. I, Nr. 13, pag 218 
propterea deteriorem fieri condicionem alterius quod alter fidern ei habuerit. 
Multo enim fit deterior venditoris condicio si emtori permittitur neque rnereem 
examinare neque vitia quae novit denuntiare non solum propter earn, quam jam 
supra memoravimus, causam sed etiam eapropter quod et venditor, quamdiu emtori 
placeret, prohiberetur, mercem alii vendere, et emtori licitum esset, an pretia auge- 
antur per quodlibet tempus exspectare et turn demum deliberare utrum redhibere 
vel recusare velit mercem necne, quod sane bonae fidei maxime contrariurn est 
cf. 0. A. G. d. v. fr. St. D. 31. Mai 1844 i. S. Dr. Biesterfeld c. J. H. Liebert 
Hamb. Samml. I, pag. 237 „Wenn nun der Beklagte diese 85 Last 7 Scheffel 
nicht für seine Rechnung gehen lassen, also die darauf mit gerichtete 
Ordre im Briefe vom 24. Mai insoweit zurücknehmen und diese Partie 
zur Disposition des Klägers stellen wollte, so war es seine Pflicht dies 
ohne allen Verzug und mit bestimmten deutlichen Worten zu erklären. 
Das erforderte die bona fides, welche die Grundlage aller Handelsgeschäfte 
sein muss. Danach kann dem einen Contrahenden nicht gestattet werden, 
sich in die Lage zu setzen, dass er sein künftiges Benehmen und die 
2*