IV
Yjäsas, poetac nominis, analogiam fictum est; usitatur solurn appellativum samäsas.
Bernde quae de hujus vocabuli usu afferuntur, nihil aliud probant, nisi samasas Indis
valuisse quod Romanis compendium, vel ut ipsius Holtzmanni verbis utar (p. 487)
»die gedrängte übersichtliche Darstellung des Ganzen, die auf die Schoenheit der
Dorm verzichten musste, um den Stoff vollständig zu umfassenQuid autem
Homerus, cujus in singulis describendis copiosam perspicuitatem omnes mirantur cum
iabularum compendio commune habet? Denique quominus Samasas vocabulum cum
graeco "Op^og comparemus, grammaticae comparativae leges nos prohibent. Nam si
Lacones, Eieos, Eretrienses excipimus, apud quos £ litteram interdum in antiquioris cr
locum successisse constat, Graeci ab illa commutatione, apud alias gentes frequentis-
snua , prorsus abstinuerunt. Quod cum Pottius, his in rebus accuratissimus, jam ety-
inologicarum quaestionum volumine priore p. 131 docuerit, repetiit nuper in doctissimo
<le personarum nominibus libro p. 29. Ibi omnia fere quae de c- in g mutato Holtz-
«lannus dixit, ita refellit, ut pauca tanturn habeam quae addam. Nam duo exempla a
Rottio praetermissa sunt: vög et adjectiva in — Y\qcg. Prius a ßoppio quidern cum
sanscrito kshipras — quod celerem designat — comparatum est. Verum cum apud
Graecos exstet -myrt-dhy.o-g, significatione a npw'-f non multum distans, et xguit-
quod proprie vertiginem designat, linguae graecae radix xgarc, xagir vindicanda
«st, quae litteris juste mutatis recurrit in majorum nostrorum hlouf-an, nec separari
potest ab eo quod est in lituanica lingua kryp-ti (verti, vacillare). Quod autem
graecum civtjgog et latinum vinosus eadem esse contendit, id imprudentius factum est
a b Holtzmanno. Dudum enim constat latina adjectiva in -osus, quae antiquitus in
■onsus terminabantur, graecis in -ceig ita respondere, ut utraque sanscritis in -vant
«omparentur. Tertium addere supervacaneum est; cui enim persuadeat o^uv cum
sanscrito akshi, oculi nomine, cognatum esse, vir doctissimus inveniet neminem.
Longe minus incredibilis est ea de Homeri nomine sententia cujus locupletis-
81 mus auctor exstitit Welckerus. A quo notum est Homeri nomen ex öfidv et
dcrivatum ita explicari (Kpischer Cyclus I, 125 sqq.), ut compositorem vel cum de-
Sl gnare dicat, qui vetustiora carmina breviora in unum longius conjunxerit et quo-
^iimmodo coagmentaverit („Zusammenfuegcr“). Quae nominis interpretatio cum multis
Propter simplicitatem placuerit, tarnen non defuerunt qui earn rejicerent, in quibus
Rernhardyum (Griech. Litteratur H, 90) et Nitzsehium (Sagenpoesie p. 377) nominasse
sufticiet. Sed a nullo, quantum quidern scio, accuratius in hanc rem inquisitum est.
Raciamus igitur inquirendi periculum, sed ita ut solius vocabuli rationem habeamus.
