203 (Vahlen), incogn. trag. 122, Plaut. Capt. 260, Mercat. 845 (Ritschl), Aulul. II 2, 56, 
Mil. 595, Amphitr. 985, Terent. Adelph. V 4, 1 (Bentl.j, Hec. IV 3, 4, Lucret. IV 638, 
fuant Plaut. Epid. VI, 13, Pseud. 1029. — Jam vero, ut opinor, magis perspicuum 
fiet, unde in infinitivum qui est fore futuri temporis notio irrepserit, quae nec a forem 
aliena est. Nam cum alibi stirpium breviorum atque aoristis similium formae futurum 
tempus indicant, tum miogcu et ehgca luculenta liujus usus exempla sunt. Eandem 
vim apud Slavones praesentia eorum verborum in se recipiunt, quae cum perfectiva 
vocentur, summam cum Graecorum aoristis similitudinem habere demonstratum est. 
Ac prorsus similem in modum Gothos in quorundam verborum praesentia futuri tem 
poris notionem intulisse Schleicherus nuper exposuit in Kuhnii Annalibus (IV, 194). 
Quin eadem verbi -radix ex qua latinum fo-re ortum est in praesentis forma slavonica 
quae est bq-d-a et in Anglosaxonum beo-m futurum tempus significat. Neque hoc in 
nostra quaestione praetermittendum est, quod pleraeque de quibus egimus conjunctivorum 
formae latinae saepissime cum prohibendi particula quae est ne conjunctae inveniuntur; 
cum hac enim attigas septies, attulat bis, fuas, fuat ter conjungitur. Constat autem 
Romanos raro tantum ne facias, ne feras dixisse, longe frequentius ne feceris, ne tu- 
leris, Graecos in vetandi modo a grj Tt^ogSiyyUvyg } prj yr prorsus abstinuisse et tantum 
pr\ r n%os&tyys, pii yevy sibi concessisse. Et quis ignorat, vetustas verborum reliquias 
facillime in certis quibusdam loquendi formulis vulgari consuetudine sancitis adservari? 
Quare fortasse ne hoc quidem casu factum est, quod oscurn fuid, a latino fuat signi- 
ficatione non diversum, bis tantum (tab. Bantin. 1. 28, 29) post ni particulam legitur, 
quae eandem atque ne vim habet. 
Denique pauca dicenda sunt de iis verbis, quorum praesentia apud Romanos 
verbi radicem i littera auctam exhibent, a reliquis temporibus aliena. Cap-i-o enim, 
par-i-o, fod-i-o, alia quae tertiae vulgo dicuntur conjugationis verba cum iis Graecorum 
verbis comparanda esse, quae radicis eadem littera auctae vestigia satis manifesta 
ostendunt, ut xts/v-w i. e. xtev-i-oa, ßoiKKw i. e. ßaX-i-ct), omnibus qui his in rebus aliquid 
intellegunt exploratissimum est. Quare quae a pariendi verbo nobis servatae sunt 
duae participii formae par-i-ens et par-ens, inter has ea ipsa ratio intercedit quae inter 
xTitv-uiv i. e. xTev-i-uv et xt«v-co'v, ßUhhoov i. e. ßxh-t-w et ßaXwv. lila praesentis speciem 
prae se fert, haec aoristi. Atque in hoc quidem exemplo ad formandi differentiam 
accedit usus discrimen, et id quidem certissimum, nam pariens bst y\ t/xtovcr«, parens 
Yl Tjxoacr«, parentes sunt ol rtxöneg. Id igitur num fortuito factum esse dicemus? Haud 
ignoro apud poetas Graecos praesentis forma tj iIxtovuoc. interdum non puerperam sed