hoc praeceptum e consuetudine tragoediae Romanae desumptum tantummodo ad usum
conpositum est et ad plausum spectantium captandum instructum. — altero loco
plane contraria Horatius et Aristoteles docent, hie enim postquam Agathonein in
Flore sua omnia finxisse ipsum nec tarnen minorem oblectationem concitare exposuit,
pergit in hunc modum 9, 8 war ov ttoIvtuic eTvxi ^tjttiteov tuv trxpx6siofj.dvwv /XV301 v repl ovf xf
rpxyiaSlxt shiv dvri^es&xi. xxi yxp yekoiov touto <frre?v, drei xxi tx yvwptpx okiyott; yvupi/xol dernv xkk'
Zftus evQpxtvei ttoIvtxs. Horatius uero dehortatur Pisonem ne quicquam inexperti scaenae
conmittat, nam (128)
difficile est proprie conmunia dicere, tuque
rectius Iliacum carmen deducis in actus
. quam si proferres ignota indictaque primus,
ni mirum, ille in uniuersum loquitur, hie adulescentem monet priinuin tragoediae
scribendae periculurn facturum. — contra tertium exemplum a quibusdam in conpa-
rationem uocatum similitudinis quadam specie decipit. Stagirites enim ubi de tra
goediae fxepeai xxtx to toTov uerba facit facta et fabulam (tx Tpxyjuxrx xxi rov nvdov) plus
ualere quam mores (rx ijdrj) demonstrat, cum sine factis tragoedia conponi nequeat,
quod quin sine moribus fiat nihil inpedire : sn kxv tu dtyet-iji; $y<reis TjdixxQ xxi kdgets
xxi Stxvo/xi; ei> it&itoii\ft.ivxi, ov voiijuei o rjv Tyji Tpxyaiiixf kpyov (hoc est oC 6i dkdov xxi tyoßov
Trepxvei rijv twv toioutmv 'irxd’yuxTuni xxdxpaiv 6, 2), xXXx irokv ftxkkov i] xxTxieEaTEpoii; tovtok;
xe%p}iftdvy] Tpxyaiiix, s^ovax 6k /xv&ov xxi (jvaTxviv 7rpxy/xxTiav (6, 12). FlacCUS uero (319):
interdum speciosa locis morataque recte
fabula nullius ueneris, sine pondere et arte
ualdius oblectat populum meliusque moratur
quam uersus inopes rerum nugaeque canorae.
sed uterque locus nihil habet conmune. neque enim debemus u. 322 res idem putare
atque /xvS'ov xxi avsTxatv irpxy/xxTujy, quod si facimus sane difficillimus locus est explicatu.
hoc tantum Horatius dicit, quod sane consentaneum est, tragoediam quae mores bene
fictos exhibeat passimque sententiis et locis conmunibus sit ornata, licet arte et ucnere
careat, inagis tarnen placere quam quae multa quidern cum arte claborata sed illarum
uirtutum expers sit (inopes rerum ,inhaltsleer 1 ).
His quae disputauirnus satis opinor discrimen adparet quod inter Iloratium
et Aristotelem intercedit, quod si paucis conprehendere uolumus, ita optime explicari
uidetur ut Aristotelem magis poesin, Horatium magis poetam respicere dicamus. ex
qua ratione alia quoque explicanda sunt, nam philosophus ut par est primis capiti-
bus quid sit poesis quaerit eamque statuit imitationem (p-lu-yjaiv) esse (1, 2). ltaque
pertractato loco de imitatione ad causas poesis (4, 2 to ts yxp fuueStaSxi avy.tyvTov toft
olvd'pxnron; dx TTx/iwv tv-i . . , xxi to, xxdpeiv to?$ /xfpLTjixxoi 7txvtx4 ) progreditur eiusque uana
genera recenset (4, 7), deinde ad tragoediam pergit cuius notissimam illam definitio-
nem proponit ettiv ovv Tpxycaiix y.i/j.ijtu; xpoi^Ewg nrovftxixi xxi TsXstxQ, tidyed’Oi d^ovaiji;, rjivautvip
