2*
4—7. 10 traditur, uelut in his 2, 4, 6 ö yxp xyxßos (f>fkos ixuTOV txttei irp'os ttxv to ikkeTxov
TW (pikw XXI TTji TU.h itiiwv xxtxtxevtjs xxi Tiw xotvcSv xpx^ewv xx'i xv Ti uvx ev xoirjuxi ii71 (Tvven-
XV Ti TIS Cpoßos TXpXTTT} <7V[J.ßOlf $£! , TX (V.EV TW XVxktTHWV TX tie TVfiTpXTTODV, Xxi TX !x\v OUll-
nelßiov TX tie ßtxgöpievo;, xxi ei> ftev rpxTTOvrxs irkeiTTx evQpxtvwv, atpxWoßivß/s tie irXeTqTX eirxvopßwv.
deinde quo modo parentes colendi sint 2, 2 Socrates Lamproclem filium natu
maximum docet, qui erga matrern ingratum anirnum ostenderat, et capite sequent! de
fratrum inter se amore disputat, Chaerephontem et Chaerecratem recpnciliaturus,
ubi § 19 xxi pirjv inquit xtiektyw ys ws i/v-ol tioxei 1 o ßeos iirohjaev eirt fxei^ovi wtpskeix xkkjjkoiv ;/
XSi'pi re xxi icotie xxi oCpßxX/xw txXXx re otx clieXtyx eQuteu xvdpünrois . . . xtieXtyw tie CpiXw ovre xxi
nroXv tiievTWTE xpxTTSTov x,ux Tx ix wQsXetx olXXijXoiv. de ho spite quidem nihil praecipitur,
sed quod eonscripti (siue ßovkevTov) et iudicis officium sit uno eodemque exemplo
ipsius Socratis demonstratur (1, 1, 18 conlatis quae de magistratuum officiis initio
libri tei tii exponuntui). prorsus singulan denique ratione 3, 1 Socrates de due is
officio cum familiari quodam disputat, qui a Dionysodoro totam artem bellicam
accepisse sibi uidetur, cum tantummodo quo modo acies instruenda sit didicerit.
quam artem Socrates exiguam totius disciplinae partem esse docet: xxi ydp inquit
TTXpXTXEVXTTIXOV TWV EIS TOV XoXeUOV TOV TTpUTIjyOV ElVXl "ftpij XXI XOpOJTlXOV TWV ixlT7]tiliu3V Tol“s TTpX-
tiWTxis xxi UTjy^xytxoj xxi spyxTTixov xxi exmeXij xxi uxprepixtiv xxi xy^ivovv xxi ipikctppovx re xxi
wiipv, xxi xirkovv TS xxi exißovXov, xxi (puXxxuxov re xxi xlixTijv, xxi xpoeuxöv xxi xpirxyx, xxi Qi-
kotiwpOV XXI 7tXeOViXTTJV f XXI x<jtyx\7] XXI ETttßeTlXOVy XXI xkkx TTokkx xxi tyllTEl xxi ETITTTj’X'A tiei TOV ev
ffTpxTijy/jTGVTx ä%eiv. quae omnia conplectitur cum capite insequenti dueis esse exponit
efficere ut milites uincendis hostibus quam fortunatissimi sint, duceni igitur militibus
beatitudinis auetorem esse debere. liaec si reputaueris, a uero non alienum esse
uidebitur Horatium illis uersibus Xenophontis memorabilia indicare; et iam Lam-
binus suspicatus erat poetam significare libros a Platone Aeschine Xcnophonte et
ceteris Socratis auditoribus ac discipulis et qui ab eis orti essent scriptos, Platonis Xeno
phontis Aeschinis Antisthenis scripta Orellius, alii alios, e quibus quid de Platone statuen-
dum sit infra demonstrabitur, cum iam ceteri auctores quos Horatius nominat lustrandi sint.
De illa igitur quaestione utrum ars praestet an ingenium (408 seqq.) in utram-
que partem olirn disputatum est. Pindarus 01.2,86 aoCpos inquit i roU« eiiwc (pvx- fix-
ßovTes tie kxppoi TrxyykwtTtjix, xopxxes ws xxpxvrx yxpverov Aioq irpos opvix x ^oTov, itemquo inter
Romanos Cicero naturae plus tribuit pro Archia 7, 15 ,ego multos homines excellenti
animo ac uirtute fuisse et sine doctrina naturae ipsius habitu prope diuino per se ipsos
et mod erat os et graues extitisse fateor. etiam illud adiungo saepius ad laudem atque
uirtutem naturam sine doctrina quam sine natura ualuisse doctrinanb, sed idem addit
,atque idem ego contcndo cum ad naturam eximiam atque inlustrem accesserit ratio
quaedam conformatioque doctrinae, tum illud neseio quid praeclarum ac singulare
solere existere' (conf. rhet. ad Her. 1, 1.3,21,34), baud dubie Platonem suum secutus qui in
Phaedro p. 2691 ita disputat ei p.4v toi vTxp%si (purei pijTopixw eivxi, £<jei pijrwp ekkiyijxos Tp6(-
kxpWV ETlTTljlXIJV TE XXI pekeTTJV ' OTOU 6 XV ikklTT^S TOVTWV, TXVTTj XTsklJS ET Elt longiuS etiam
