387 conmemoratur iam a Pompeio anno 55, •cum iterum consul magnificentissimos 
ludos ederet, probandis fabulis praefectum (Cic. ad fam. 7, 1, 1) posteaque Augusto 
inperante cum quattuor aliis iudicibus eodem officio functum esse 1 °. num uero recte 
olim Orellius 11 suspicatus sit Satyros Pisonem in scaenam producturum fuisse perquam 
dubium uidetur esse, cum recte Welckerus 12 et Bernhardyus 13 demonstrent Romanos 
hoc dramatis genus numquam coluisse. nec tarnen probo Bernhardyum ita disputantem 
,ihn (Horatium) beschäftigt einzig das theoretische Interesse, das der Kunstgeschichte, nicht 
die Praxis, und rein in diesem Sinne berührt er, was die Kritik der Form und Oekono- 
7nie für jene dramatische Spielart fordert 1 , quae ut melius intellegas ex eiusdem con- 
mentatione supra laudata p. 15 haec libet adscribere ,Pisonis ut uoluntas et Studium 
debuit consiliis seueris atque cautionibus regi, ne taedium lirnae, incuria sermonis, 
artes poetillarum ambitiosae improuidam aetatem circumuenirent, ita doctrina iuuenilis 
et uixdum inchoata notitiam requirebat rerum scenicarum. consentaneum igitur erat 
ut historia Graecorum inuentorum cum descriptione morum, uariis sermonis rationibus, 
denique numeris diligenter fingendis coniungeretur.... iam tironem fuisse Pisonem 
et rebus idoneis leuiter imbutum declarat color praeceptorum ac submissa narrationum 
uox et institutio subinde scholastica uel potius ad capturn puerilem accommodata.... 
habuit igitur Horatius cur uiribus suis parceret et liberalem doctrinam intra modicos 
lines contineret ac seriem praeceptionis non modo relaxaret et in antractus deflecteret, 
sed familiari etiam sermone callide temperaret 4 et quae secuntur. irnmo si adules- 
centulum qui primum uersuum pangendorum periculum facturus erat instituere atque 
in rectam uiam ducere uolebat Horatius, non debuit hoc officium ita explere ut in 
carmine tironis usui destinato ,seriem dilucidam et filuin didacticae narrationi consen 
taneum saepe desideres 4 (eiusdem uiri doctissimi uerba sunt 1. 1. p. 8). neque adhor- 
tantis magistri sed cum comi quadam temperantia dissuadentis amici esse epistulam 
supra indicatum est 14 . 
10 hacc scholia Cruquiana ad sat. 1, 10, 38 tradunt similiaque ad ilium locum Acro aliis interprelamentis in- 
miscet. nimis autem cautc Massonus (Q. Horatii Flacci uita , Lugd. Bat. 1708, p. 166) de hac re dubitat et quinque 
illos iudices ad similitudinem totidem uirorum Athenis et in Sicilia iudicandis comoediis constitutorum fictos esse conicit, 
cum nihil insit quod probari nequeat. sed quod Streuberus I. I scholium Cruquianum adfert quo Pisonem de fabula 
scribenda cogitasse demonstret, non bene fecit. in illis enim scholiis ad art. poet. u. 386 haec adnotanlur ,olim ali- 
quando. scripsit enim Piso tragoedias“. atqui Horatius illo loco non de tragoediis sciiptis sed quas Pisonem fortasse 
scripturum esse suspicatur loquitur, itaque illa scholiastae explicatio una e multis illis, in Horatianis quoque scholiis 
haud infrequentibus, est quas ex ipsis scriptorum uerbis conmcntatores finxerunt. similiter scholiasta codicis Vindoboncnsis 
B apud Passow. p. CXXXI11I ,Horatius“ inquit ,facit hunc librurn ainicis suis, patri et filiis, quorum ruaior erat scriptor 
co in o ed i a r u m 
11 in prima Horatii editione, in cxcursu ad u. 220, uol. 2 p 657. postea uero Orellius hanc senlcnliam rctrac- 
tasse uidetur, cum hie excursus in tertia certc editione deletus sit. 
12 die griechischen Tragoedien 3 p. 1361 seqq. 
13 Grundriss der römischen Litteratur, ed. Ill, adn. 287, p. 375. 
11 acccdit Bcrnhardyi opinio quodam modo ad hanc quam c scholiasta Ilhenaugensi inedito Orellius ed. I, 2 p. 657 
adfert ,Pisones, nobilissimi Romani, aliorum scripta reprehendi uidentes, ne suis publicatis idem contingeret timentes, 
Horatium artis poeticae optimum praeceptorem ut eos in scribendo institucret rogauerunt“.