Q/uae inter veteres grainmaticos diu multumque agitata est de analogia et anomalia 
controversia, earn nostro tempore nemo ita renovabit, ut in universo hominum ser- 
mone utra dominetur, denuo quaerendum esse existumet. Quis enim dubitabit, quin 
in hoc non minus quam in omnibus quae rerum natura procreat ratio valoat et aequa- 
bilitas? Verum longius etiamnunc distamus ab ea disciplinae gi’ammaticae perfectione, 
qua fortasse sperari potest fore aliquando, ut pauca anomaliae vestigia remaneant. 
Quae nunc est vel earum linguarum, in quibus cxplorandis plurimum operae positum 
est, cognitio, multa restant ab inventis sermonis legibus ita excepta, ut causam ex- 
ceptionis non assequamur, immoinea, quam Quintilianus grammaticis commendat, qua- 
rundam rerum ignoratione nobis aequiescendum sit. Sed cum nihil seiamus tarn diffi 
cile esse, quin quaerendo investigari possit, summo labore contendendum erit, ut, 
Anomalia, invisa Inscitiae filia, fortiter impugnata, Analogiae et quae cam generavit 
Veritatis regnum magis magisque augeatur. Quo in studio non uno semper conatu eo 
perveniemus, ut ipsam Analogiae speciem nullo velo obductam intueamur, sed inter- 
dum jam aliquid effecisse nobis videbimur, si vel in Anomaliae partibus umbram quan- 
dam aequabitatis et imaginem rcpercussam conspexerimus. Hoc aiitem quem in modum 
origine verborum explorata fieri possit , exemplo ex graecac grammatical penetrali- 
bus desumpto illustrabimus. 
Notissimum est ceminatae litterae a loco Boeotis una cum reccntioribus Atticis 
geminatam t in usu fuisse, ita ut utrique non a’AAaVo-w sed oLKKÜttw dicerent pro eo 
autem qui in reliquorum Graecorum dialectis audiebatur litterae £.sono, in interiore 
voce-posito, solos Boeotos geminata l usos esse. Non enim sed \pa,cpßä(t) di- 
cebant. Inde facile intellegitur, eandem inter <tt et tt, quae fuit inter £ et SS, ratio-