16 
nave advectos esse verisimillimuin est. Tum ancoris iactis 
stupidus in scaenam prodit quem iain ante primam quam 
manibus tenemus scaenam cum Charitio confabulari putandum 
est. Nam si v. 44 demum Charitium in scaenam prodiret, 
sero prodiret. Stupidus enim versu 30 exclamans, XaqCriov 
avv%utQf /ioi uhuifvoi iam scire debebat Charitium adesse vel 
in templo esse, id quod nisi Charitium iam antea in scaenam 
prodierat, scire non poterat. ,IrlvayvmQigfiig' igitur antecedere 
debebat. His quoque de causis perspicuum esse mihi videtur 
iam initio Charitium verba fecisse. Nec minus postulatur, 
ut stupidus quae suae sint res narret, ad quae illustranda 
optimo iure me afferre credo, quae Poppelreuter (de comoediae 
Atticae primordiis Berl. 1893) in pg. 27 exposuit,, Ipse quoque 
in vico Brandoburgensi vidi puparum apparatu peractam 
comoediam popularem, quae . . . magnae mihi voluptati erat 
neque planius quod eam describo, quaestionem ad ineptias 
deflectere mihi videor. Casperle, quem vocant, sannio, cum 
prologo spectatoribus exposuisset, quis esset, qua in con 
dicione viveret, quo loco res ageretur, tum procul negotiis 
capere quietem sibi esse in animo dixit. Quod cum vixdum 
facere pararet, molestissimi advenae apparuerunt: exactor 
vectigalium, institor, iudaeus polonicus, alii typi populares, 
quos, cum singulos ad rei publicae sta tum atque administrationem 
alludens, aliquantulum temporis ludibrio habuisset, postremo 
verberibus spectantium cum risu expulit’. Etiamsi enim 
stupidus ille et noster non nihil inter se differunt, tamen 
personas ipsas fere easdem esse nemo negabit neque iniuria 
concludere nos posse credo nostrum quoque stupidum ex 
posuisse, ,quis esset’ et, qua in condicione viveret’ et quibus 
cum hostibus rem haberet quibusve armis victurus esset 
(cf. Dicaeopol. Ar. Ach. vss. 1—39 ssq.) Prima autem verba 
tradita (-coVijg noydijr fidit) stupidus non locutus est neque 
satis apparet, cui personae sint tribuenda, quam quidem 
quaestionem non tanti momenti esse puto. Winterus autem 
(45) — Britanni primos versus silentio praetermittunt — 
prima verba stupidi socium quendam loquentem facit, qui 
ei capto consilium pedendi det, quam sententiam me sequi 
non posse confiteor. Nec magis mihi persuadetur fratrem