saepissime poetas comicos ea imitatos esse apparet. Sed notan 
dum est in ipsa Odyssea d 277 sqq. paene ad scurriles iocos 
descendere vatem quendam, cum Helenam faciat imitantem voces 
mulierum Argivarum: 
rqlg de rtegioveiigag zolXov Xbyov aiupacpoiooa, 
£/ d’ bvouay.Xbdr-v zlavcaov dvbjiaCeg doioxovg, 
n&vxwv 'Aqyeiiov cpiovrjv lo/ovo dXoyoioiv 
aixdq eyio zai Tvdeidrjg y.al diog Yjdvooebg 
ijfievoi ev iieoooioiv dy.ovoaj.iev, wg eflbr.oag. 
vGjl jiev duiporeooj itevervauev oQjirj&evreg 
fj eigeXS-ijievai fj evdo&ev alip 3 vnay.ovoar 
dXid ^Odvoevc /.areor/.e /ai myed-ev leuevio 71:eo. 
Commemorandus etiam hoc loco Maqyixrjg, cuius mentionem 
facit Aristoteles (in lib. qui est de art. poet. IV pag. 1448 
B. 28 sqq.): ,,TCov jiev ovv tcqo ‘Ojiijqov ovdevog eyoiiev einelv 
roiovrov jtoiijua (sc. juiiijOiv xiiiv cpavXwv) eiv.bg de elvai noX- 
Xovg‘ dnb de Ojifjqov aoigaubvoig eoxiv, oiov i/.eLvov b Maqyhrjg 
zui rd xoiavxu — — — idoneq de y.al xd. OTtovdaia iiuXinxu 
Ttoirjxfjg ' Oiirjoog fv — — — ovxw y.al rd rrjg z io 11 w d i a g 
oyfj 11 aru 7iqCoxog vTtedeiigev, ov ipoyov dXXa ro yeXolov dqa- 
it a x 07101)] oa g • d ydo Maoyixrjg avdXoyov eyei iboiteq ‘iXidg 
y.al 3 Odvooeia nqbg xdg xoaytpdtag, ovxoj y.al olsxog 7100g xdg 
■/Mji(i)diag.“ Quibus cum verbis velim conferas, quae comme 
morat Sui das (IIj pag. 695,14 Bernh.), apud quem Maqyixvjg 
est: dvriq S7tl juoqia y.iuuqidovjievog 1 ). 
Quin etiam origines typorum illorum comicorum, quales in 
comoediis posteriorum temporum sunt, in carminibus illis re- 
periuntur, ut exempli gratia in carmine, cui nomen est Kiq/Mneg, 
de quo dicit Weleker (1. c. tom. I pag. 409): „Die Kerkopen 
scheinen ... das bedeutendste satirische Charakterbild 
und im derbsten, durch mythische Einkleidung nur wenig ge- 
zfigeltem Humor gedichtet gewesen zu sein.“ tLeq/omeg illi 
erant homines mendaces et fallaces, quibus mendacia et calli 
ditate sua similitudo quaedam adulatorum erat; quo fit, ut a i) 
i) Cf. schol. ad A r i s t 0 t. Eth. Nic. VI 7 et P 1 u t a r c h. Dem. 23.