eis ad seruilutem et abjectionem omni scruitute viliorem detrudebatur, exemplum
Pontificibus praebens, ne gloriam suam (quam a Deo eximiam habent) tam vilem
existiment, vt Tyrannorum obsequiis mancipari patiantur.
IOHANNES Haquini Gothus Vastenensis, vigesimus Vpsalensis Archiepisco-
pus, quamvis ante suam assumptionem esset Monachus et vitae sanctimonia in Mo
nasterio Vastenensi insignis, tamen a patribus Ecclesiae Vpsalensis nequaquam
electus fuisset, nisi rex Ericus sic fieri statuisset. Ipsi enim, cum essent viri pru
dentes, satis compertum habebant, eam Pontificiam amplitudinem non sola opinione
sanctitatis, sed etiam multis aliis partibus (et maxime singulari rerum experientia)
sustentari, at Rex, satis fore putans, quacunque vmbra foueri Christianam religio
nem, scripsit summo Pontifici Martino papae quinto, qui a Rege importune rogatus
hunc Iohannem tempore Sigismundi Imperatoris confirmauit et pallio Archiepiscopali
decorauit, gratiose concedens eidem, quod deposito habitu ordinis sanctae Birgittae
in reliquum vteretur habitu eorum, qui vocantur Canonici regulares sancti Augustini.
Hic ad eam Pontificiam dignitatem promotus, quamquam haberet pium animum erga
Ecclesiasticam libertatem et salutem patriae, quae tunc vsque ad desperationem cor
ruerat, tamen, cum non auderet a principio Pontificatus sui Regem Ericurn (a quo
sublimatus fuerat) offendere, parum pro republica in primis annis praestare potuit,
dolentibus cunctis proceribus et Praelatis Regni, quod minus efficacem Pontificem
sortita esset Ecclesia Metropolitana, quae sua industria et auxilio Suecanam rempu-
blicam a Tyrannorum violentia semper defendere consueuerat: forte hac vicissitudine
puniuit Deus ingratitudinem nobilitatis, quae tempore priorum Regum Birgeri et
Magni nimis onerosa fuerat, non solum Vpsalensi, sed loti Ecclesiae Suecanae,
parum prouidendo quam certissima ruina immineret statui militari, quando Ecclesia
sticus status sua libertate priuaretur. Vnde enim publica salus et concordia Regni,
nisi a pace? vnde pax, nisi a lege? vnde lex petenda, nisi a sacerdote? Is enim,
iuxla diuinum oraculum, angelus Domini exercituum est, et legem ex ore eius re
quirent, non ex ore Tyrannorum, quibus perpetua est cum omnibus legibus hostili
tas. Igitur, humiliato sacerdotio, necesse est legis conculcationem fieri, qua con
culcata quid Regnum est, nisi publicum latrocinium? Proinde suo maximo periculo
errant nostri temporis nobiles, qui putant se felices et illustres fieri Ecclesiastica
rum rerum iniusta occupatione, cum non solum diuinae et humanae leges, sed ipsa
naturalis ratio reclamitat, ipsisque sempiternum dedecus et omnium rerum penuriam
(ob talem audaciam) comminatur. Sed haec quiescant, et interim Iohannem Archie-
piscopum prosequar, quem cum venerabiles patres Collegii Vpsalensis nimis remis
sum viderent in tuenda viraque republica Ecclesiastica et saeculari, monuerunt, vt
habita ratione dignitatis et officii sui, ita apud Regem se interponeret, ne ecclesia
Metropolitana et tota Suecana respublica Archiepiscopali patrocinio penitus destituta
videretur. Ilac quidem monitione tantum sapientes viri profecerunt , vt Johannes (de
posita illa nimia patientia) Regem ipsum vehementius, quam quicunque alii, ob per-
uersam Regni adininistrationem reprehenderet, nunc litteris, nunc nuntiis apud eum
agendo, vt leges patriae (quae nimis diu exsulauerant) efficaciter restituantur. Nec
dubitauit, anathemate in ipsum comminato, ostendere alia esse iura publicae reli
gionis, alia priualae amicitiae. Verum ea erat in ipso Rege pertinacia, quam a
Regina Daniae Margareta suxerat, vt iureiurando sese adstrinxisse crederetur, no
vnquam permissurus esset Sueciam maiorum suorum legibus et libertate gaudere:
quocirca coepit Archicpiscopus (abiecla prorsus Regis amicitia) se lotum convertere
