\\ 
JOHANNIS MAGNI 
illam et suauissimam libertatem pontificia sollicitudine commutare, sed neque sic sa 
tis molestiarum subiisse putabatur, vsquequo administratione ecclesiae "Spsalensis 
obrutus, in fala praematura concederet. Cum enim ordinatis apud eandem ecclesiam 
rebus, se ad summum pontificem Nicolaum Papam quartum, a quo iam confirmatus 
fuerat, in Anagniam Franciae conferret, pallium archiépiscopale ab eo suscepturus, 
morte in terris Franciae praeoccupatus, diem clausit extremum, idque anno Christi 
M.CC.XCI. eo die, quem catholica ecclesia natiuilati gloriosae virginis consecratum 
veneratur, quae, vt pie credi potest, suum fidelem veneratorem extra patriam in 
sancto proposito mortuum, ad illam aeternam patriam tam solenni die voluit subli 
mari. Relatum est corpus eius ex Francia in Sueciam, magnaque pietatis olficia, 
quae mortuis exhiberi solent, circa illud toto itinere, praesertim in monasteriis san 
cti Dominici, agebantur. Tandem in suo claustro Sictunensi quietam assecutus est 
sepulturam, vbi olim in contemplatiuae vitae dulcedine viuere non permittebatur. 
NICOLA VS Allonis vndecimus Ypsalensis archiepiscopus. Hic ab infantia sortitus 
animam bonam, tantum bonis literis et optimis moribus profecit, vt postquam se ad 
curiam summi pontificis Bonifacii YHI. (quae tunc Anagniae erat) transtulisset, non 
solum doctissimis germanis, sed Italis et Gallis, summa eruditione praeditis, tale 
experimentum sui ingenii fecit, vt ab omnibus summa commendatione dignus habe 
retur, eiusque patria regnum Sueciae egregia laude extolleretur, quod explosa bar 
barie felicia ingenia foueret et amaret: his praeclaris meritis, non solum ab infimis et 
mediocribus, sed ab ipso summo pontifice et toto senatu reuerendissimorum Domi 
norum Cardinalium plurimum dilectus, pallium Archiépiscopale (quod aegre concedi 
solet) facilius in praedicta Anagnia impetrauit, eo tempore, quo Adolphus in cul 
mine imperii residebat. Itaque in patriam reuersus, summoque honore a rege Bir- 
gero et praelatis ac proceribus exceptus, mox prouincialem synodum Arbogis in 
dixit °"), quam cum coëpisoopis suis et praelatis, aliisque ad eum accedere solitis, 
sollicita ac prudenti cura celebrans, mulla statuit pro publica salute ecclesiae et 
totius regni, quae si pari diligentia statuta seruataque fuissent, mulli proceres vtri- 
usque status gloriosiorem nominis sui memoriam ad posterorum perpetuitatem trans 
misissent, qui interim ob momentaneum et impium lucrum salutarium constitutionum 
transgressores effecti, vt ecclesiae auctoritatem, ita suum honorem sustulerunt aut 
minuerunt, regnoque et posteris Deum immortalem (cuius honor contemptus est) 
nimis iratum effecerunt, quorum princeps erat Torchillus Canuti, regni marasehalcus 
et supremus regis Birgeri consiliarius. Hic quamvis a principio nobilitatem suam mul 
tis et praecipuis virtutibus illustrasset, poslmodum tamen nouam sortitus coniugem ") 
adeo auare et importune nomine regio toti regno et ecclesiae importabilia tributa 
imponebat, vt parum abfuerit, quin Sueci et Gothi in seditionem versi, regem et 
auaritiam eius regno praecipitem deiecissent. Hunc igitur Torchillum archiepiscopus 
Nicolaus accersilum satis modeste ac paterne obiurgans, docet habendam esse ratio 
nem regii honoris, quo si careat, ceterorum omnium inopem reputari: nihil enim 
in rege celebrius fama, hanc si auaritia labefactari sustinuerit, vilior quouis infami 
mancipio euadet: non quaerent posteri nostri de rege Birgero et fratribus eius, quam 
ab eo accipere recusaverit, sed etiam Archiepiscopus 
Upsalensis confirmatur, et pallium per manus Car 
dinalium delegatorum ei tradi curavit Papa. 
o) Hoece Arhngense concilium historia patriae eccle 
siastica ignorat. Cfr. Reuterdahl, Statuta Syno- 
dalia Eccles. Sveog. p. 29. Superest quidem Huila 
Nicolai P, IV a. 1291 d. 25 Sepi, de concilio pro 
vinciali convocando Johanni Arcbicpiscopo Upsa- 
leusi data. Ille vero hoc ferme tempore, in pro 
cinctu itineris ad curiam Humanam, ad plures abiit, 
quare Pontificis Romani Bulla, sede 1’psaliac va 
cante, eOcclu caruit. 
à) Iledevigis, comilissa de Rawensberg, vixit adhuc 
a. 1510. Cfr. Diplomatar. Sv. 11. p. 597.