10
JOHANNIS MAGNI
Tempore Archiepiscopi Folcoiiis Gregorius papa X. acriter increpauit regem Valdemaium,
et nobiles regni Sueciae propter violationem ecclesiasticae libertatis, vt infra habetur.
IACOBYS Erlandi, in ordine archiepiscoporum Ypsalensium X., tempore Ro-
dulphi Imperatoris a Nicolao papa III. in cathedra pontificali per traditionem pallii
archiepiscopalis confirmatus, multiplicem in pontificatu laborem et doloiem invenit.
Enimvero quamvis ei omnia feliciora pollicerentur, quia amotus erat iniquus et te
merarius rex Valdemarus, suffecto in eius locum Magno, pio et catholico rege, qui
Dei culi uni et reipublicae statum (quem ignaua superbia et superba ignauta eiusdem
Valdemari labefactauerat) prudenter et efficaciter restituere posset et vellet: attamen
sublata vna domestica discordia, per suffectionem boni regis, mox secuta est alteia
non dissimulanda reipublicae pernicies: quippe illustris Folchungorum prosapia aegro
animo ferens nouos homines, ex Dania et Teutonia in regiam militiam et lamiliari-
tatem asscriptos, eminentiorem locum (qui indigenis deberetur) occupare, negotium
fecit regni pontificibus, praesertim Iacobo archiepiscopo Ypsalensi et Benedicto epi
scopo Lincopensi, rogans eos, vt curarent regi persuadere, ne praereptum Sueticae
nobilitati honorem extraneis (forte ob facinora transfugis et minus integra fide in
alieno solo militantibus) concedere velit, quorum votis satisfacturi pontifices regem
orant, habeat illustrium virorum rationem, dignetur suo loco Sueticam nobilitatem,
honorem suorum fidelium ciuium suum esse putet, satis sit peregrino militi, quod
se in suo ordine et militari honore contineat, militiaque defunctus et iuslo stipendio
donatus in sua remittatur. Tum prudens et optimus rex inquit : Quae a nobis reue-
rendi pontifices impetrare contenditis, ea ex nostro regio officio sine quocunque
monitore prastarc volumus et debemus, alioqui non regem sed hostem subditorum
nostrorum ageremus: Ynum tamen est, quod vos vna nobiscum prudenter perpen
dere debetis, regiam maiestatem nostram et regnum Sueciae plus rerum experientia,
plus sapientia et prudentia, denique plus virtute, quam nobilitate decorari: > os ipsi
satis compertum habetis, bonam partem nobilitatis nostrae ita se disponere, vt vi
deatur longe minorem curam honestatis suae gerere quam nos: quippe nobilium ho
nor et gloria est, ignobiles mores fugere, virtuti operam dare, nulli violentiam in
ferre, aliena non rapere, innocentes non opprimere, pauperes defendere, iustitiam
colere, nihilque contra diuinam aut humanam legem maligno proposito et crudeli
facto committere, his vero nobilitatis officiis numquam debitum honorem negauimus.
Proinde si illi oh generis nobilitatem aliis praeferri velint, studeant alios virtute su
perare, aut saltem aequare, sibique persuadeant, nos nunquam in eum errorem
prolapsuros, vt maiorem gloriam ignauae nobilitati, quam spectatae virtuti tribuamus.
Haec pontifices Folehungis cum omni modestia referentes suadebant , vt voluntati re
giae obtemperantes, primam curam impendant virtuti et moribus tanta nobilitate di
gnis, nihil dubitantes, quin prudens rex tam iustus aestimator foret nobilitatis et vir
tutis, vt neutram suo honori priuari pateretur. Hanc pontificum exhortationem multi
Folchungorum grato animo admiserunt, affirmantes regem iustam sententiam dixisse,
verumque esse, quod nobilitas, a virtutibus ac legibus et bonis moribus aliena, nihil
aliud sit quam regni desolatio et turpitudo: moxque liberos suos doctis praeceptoribus
(qui eos literis et moribus ac rerum experientia instituerent) committere curauerunt,
qui tam excellenter docti ab externis scholis in patriam redierunt, vt multi ex i-
psis pontifices et praelati omni laude digni euaserunt, inter quos praecipuus erat
sanctissimus Brinolphus r )i quondam episcopus Scarensis, qui duodeviginti annis Pa
risiis sacras literas vigilantissime hausit et alios docuit, tantumque vitae sanctimonia
r ) Gegen Ja S. Bryoolplii, in Breviario Skarensi.
