14
IV. LIBELLUS de MAGNO E E ICI BE GE.
pecunias non propter vtilitatem regni seu belli futuros casus sed pioptei dilatandam sup
biam et pompam et mundi irracionabile habendum gaudium. Et tunc cepit neg ö
iusticia longe fieri, que nec ecclesiis nec religiosis nec diuitibus nec pauperibus impenc e a-
tur. Eodem tempore cepit gaudium verti in dolorem, quia rex attediatus nolûit commisceri
carnaliter regine, quod ipsa attendens consensit ad tempus. h ) Sed retractans proposi m 1 x 1
et prodidit aliquibus de consilio regis se male contentari et egi e fene inchoat
est igitur regi mutare intentum suum, ex quo non placide regine respondit ille P
nas amarissimas pati et mortem quam mutare animum suum et îediie ad consi .
que rex et regina choliabitabant ad tempus in honore debito in concoidia extei
reuerencia mutua, sed latencia cordium dissimile apparendum paucis erant nota,
veritatem coniecturarent. Tandem processu temporis procurante dj abolo îex \icti p
et consentiens cepit exercere actum carnis sed contra vsum nature et consuetudine. ,
pleta est terra fama, pluresque in actu conscii exaltati sunt nec abscondeiunt hii qu’
eius erant peccatum suum. .0 Interea rex crebrescente fama sua et audacia îegine cep’
tare militem vnum, in quem ambo consimili affectu consenserunt rex scilicet et îegina, et diligen
eum plus quam filios suos fecerunt eum ducem, tradentes ei quasi totum regnum et o .
nobiliora et forciora castra, *0 filiumque suum, quem antea rex cieaueiat regem, fecitvocar’
et esse ducem; 1 ) de quo quidem facto licet omnes nobiles et alii in îegno tuibaientiu, nu
lus tamen in aperto reclamare audebat, antequam filius suus venit ad etatem, qui anil a
consilio et auxilio maiorum et diciorum in regno sapienciorumque mouit bellum contra ducem
illum et consequtus de eo victoriam reuicit terras et castra ipsumque expulit in vicinas re
giones.®) Filius itaque potens cepit esse in regno, qui patri et matri partem de regno de-
putauit ad sustentacionem eorum, jurans aperte se duci expulso numquam daturum amiciciam,
sed morte amara si obtinuerat eum dampnaturum. Quod audiens et intelligens regina filium
suum inflexibilem in proposito suo venit ad regem crudelissimum Dacie et promisit ei Sca-
niam, si ducem restitueret iterum in honorem suum. Et satis videbatur absurdum et sus
pectum omnibus reginam intromittere se de negociis talibus regni, rege in domo pacifice îe-
sidente. °) Rex autem Dacie consensit verbis regine, qui qualia et quanta attemptauerat qua-
liave fecerat, adhuc loquentur filii filiorum. Verum quia filius regis vbique prosperabatur,
statutus est dies et locus sub dolo, vbi pater et mater et consiliarii convenirent sub specie
faciende concordie. Et cum omnia retractata essent, mater dedit filio pocionem ex qua in
fra XX dies mortuus est. °) Qui statim senciens infirmitatem cum in extremis esset, dixit
quesitus: hii, inquit, qui me in mundum genuerunt, hii separant me de mundo. Mortuo autem
filio pater potens factus [est] vt prius, qui licet libenter vindicasset in fauctores filii non potuit,
quia poteuciores et validiores erant ad resistendum. Ideo omnes seruierunt regi sicut filio
accepta cautela de securitate vite eorum datoque iureiurando, quod rex emendaret vitam suam
et fugeret infamiam nullasque terras regi Dacie asignaret. Hiis statutis modico lapso tem
pore inuenta sunt peyora prioribus. Primum quod rex iterum alterum exaltauit p) pre omni
bus et super omnes, per quem et in quo reuocata est prior infamia magnaque occasio data
est omnibus detrahendi et odiendi. Secundum fuit quod contra voluntatem omnium consiliario-
h) Qua de re cfr. Eevelationes Birgittæ, lib. VIII. cap. xi.
i) Hanc enuntiationem: ”Sic itaque rex erant pecca
tum suum”, alia manus linea atramenti cinxit et in mar
gine addidit: ”Istud non legatur”. Manus est paullo recen-
tior et illi similis, quæ in fine duas annotationes ascripsit.
k) Benedictus ille, filius Algoti, miles significatur, quem Ma
gnus rex ducem Finlandiæ et Hallandiæ (forsan an. 1355,
Munch, 1. c. pag. 590, 591) nominavit posteaque guberna
torem Scaniæ fecit.
l) Affirmatur diplomatis. Credimus quoque sequens secretum
huic Erico tribuendum, quod delineatum reperimus in Col
lectione Gustaviana, Bibi. Upsal.. Tom. LIV in 4:to, n. 54.
Inscriptio est: + S EEilCI. DI. GEA. SV..;.. DVCIS, et
insigne: leo super tribus obliquis trabibus (”snedbjelkar”)
cubans et tenens vexillum, in quo lilium est depictum.
m) Scaniam dicit Ericus Olai. Ibi quidem apud Bygnaholm an.
1360 interfectum esse duo annales tradunt (SS. rer. Suec. I.
i. 44 et Annales Danici 1316—1389 infra excerpendi).
n) Altera continuatio Chronici Sialandiæ (infra edenda) dicit
tamen non solum Blancam, sed etiam Magnum filiumque
Haconem ineunte anno 1359 in Daniam profectos esse.
o) Anno 1359 d. 21 mensis Junii (v. supra Tom. I. i. p. 234).
Adhuc die 9 Junii Ericus literas subscribit (Biks-Ark. Perg.
Bref n. 412), quod affirmat effatum Chronici Sialandiæ , illum
cum uxore et prole celeri morte periisse. Gravissimam pe
stem hoc tempore patriam vexasse certum est (Biks-Ark. P.
Bref n. 413).
p) Qvis fuerit nescimus, nisi forsan postea clarissimus Ericus
Kætilsson , qui jam anno 1363 Marescalcus in Vermalan-
dia (B.Ark. Perg. Br. n. 588) et sequenti anno d, 21 Maji a
Magno ipso ”Marescalcus noster” appellatur (v. literas in
Codice signato J. 7 fol. 291 in Archivo regni).
