(; JOHANNIS MAGNI
spinas, tribulos, zizania, labruscas genuisset, nunc hortus voluptatis, et vinea Do
mini Sabaoth effecta flores, uvas, et palmites in Christo permanentes generaret, vi-
rosque clarissimos, et Apostolicam vitam referentes, ad vicinas, et remotas terras,
pro lucrandis Christo animabus, destinaret. Quippe viuente adhuc Carolo Magno,
complures magnae sanctitatis viri in lege Christi doctissimi, ex Saxonia in Gothiam,
et Suetiam peruenerunt, atque in diuersis eius locis idololatriam impugnantes, di-
uini verbi semina spargere curauerunt: in quorum numero erat ille Herbertus, Evan-
gelica doctrina, et vita praeclarus, quem Ecclesia Lincopensis protopaslorem suum
recolit, et veneratur. Verum, quia nondum venerat plenitudo temporis, quod pater
coelestis prouiderat de nostris Gothis (quibus usque ad horam undecimam otiandum
erat) superuenit inimicus homo, et tenerum semen, ne in fructum erumperet, con
culcavit. Consumptis enim verbi Dei nuntiis, partim naturali, partim violenta mor
te, et persecutione, Gothi ad idololatriam reciderunt, remanentibus nihilominus non
nullis, quos Deus praescivit, et praedestinavit, in suscepta fide, et religione. Ne
que omiserat pientissimus Imperator, quin etiam bene provisum esset regno Gothi
co, et aliis Aquilonaribus regnis, ut pro patribus filii nascerentur. Nam Ecclesias
duas Cathedrales, Hamburgensem, et Bremensern (quae postea unitae fuerunt) ere
xit: ex quorum collegiis assumi possent viri, religione, et doctrina praeclari, qui
per regna Aquilonaria Evangelium Christi praedicarent. Eius rei causa praefecit
Ecclesiae Hamburgensi Eridagum, sacerdotio, sanctimonia, et doctrina insignem:
quem, impetrato a Summo Pontifice Leone III. consensu, eius loci Episcopum facere
disponebat. Verum cum tam 'sancto proposito Carolus duceretur, morte inter coele
stes spiritus est translatus. Cui Ludovicus filius eius successit, anno Domini DCCCXV.
optimo patri optimus filius: qui nihil a paterna pietate degenerans, Christi religionem
totis viribus augere studebat, curamque praecipuam gessit de regnis Aquilonis ad
Christi gratiam convertendis: siquidem Transalbianam religionem (mortuo nuper Eri-
dago) Bremensi et Verdensi Episcopis initio regni sui commendavit. Praeterea
exstruxit Regalem Abbatiam in liltore Visurgi, translatis patribus cum nomine de
Corbeia Galliarum: quae in ripa Summae fluminis hodie manet: ut viri sanctitate, et
praedicatione verbi Dei celebriores, ex eadem Abbatia assumpti, in omnem terram
Aquilonarem transplantari potuissent. Ex hoc enim deliciarum horto multae odori
ferae plantae, radices in coelis fixas habentes, ad nostram Gothiam sunt translatae:
quarum fructu etiam nostra tempestate illi nobiscum vivificantur, qui, contemptis vi
lissimis filii prodigi siliquis, coelestibus alimentis refici concupiscunt.
Ansgarius primus Succorum, et Gothorum Pontifex, in Gallia natus, vix pueri
lem aetatem egressus, meruit coelesti visione ad frugem melioris vitae informari.
A matre namque pridem defuncta, et per quietem visa, monitus erat mundi illece
bras contemnere, in amorem Dei se totum transfundere, et nihil magis, quam coe
lestia concupiscere. Proinde mox relictis huius mundi opibus, se in monasterium
Corbeiense contulit: a cuius patribus benigne susceptus, et in lege Domini excel
lenter edoctus, in eum sanctitatis gradum ascendit, ut tandem omnia Aquilonaria
regna sua sanctimonia, et doctrina illustraret, factus eorum Apostolus, et praecipu
us divini verbi praedicator. De tempore vero, et anno, quo in Suetiam peruenit,
considero nonnullas Gothorum historias hactenus non recte sensisse, quae eius ad-
uentum assignant anno a Christo nato DCCCXLV. qui quidem annus a morte Lu-
dovici Imperatoris quintus agebatur: et eo anno Ansgarius (ut testatur Albertus
Crantzius Hamburgensis) exsulabat in Ramsola, ad quam pridem ex Hamburgo a
facie Danorum confugerat, videlicet anno Domini DCCCXL. Tunc enim Dani Ham-