II 
PRÆFATIO. 
I 'V 
comprehendet”. Neque eo minus, quae in sectionem huius tomi priorem eandemque 
maiorem recipere mihi licuit, omnia fere politico-historica sunt, quorum longe plurima 
pariter atque in altera sectione pleraque eorum, quae ad historiam sacram pertinent, in 
Conspectu illo frustra quaesiveris; et qvarto quoque tomo haud contemnenda sane copia 
rerum est reservata, quas infra breviter attingemus. Quae cum ita sint, facile apparet 
opus aggredienti mihi haud multa ante collecta ad negotium exsequendum fuisse, quam 
quam consentaneum erat, fore ut dimidio seculo interjecto haud pauca, quæ iis, qui ante 
me scripserunt, minus cognita vel plane ignota essent, invenirentur. A re alienum non 
est hic indicare, quae post Conspectum illum in tomo tertio nova accesserunt. Haec 
autem sunt: 
In sectione priore. I. Annales Sigtunenses. II. Annotationes in libro eccl. A» al- 
lentunensis. IV. Libellus • de Magno rege. V. Commentarii Hist:i de revelat, s. Birgittæ. 
VI. Annot:s Hist. 845—1445. VII. Annales Holmienses. VIII. Expeditio Danica 1518. 
X. (appendix) Oratio Hemmingi Gadd*). XI. Narratio de cæde Holmiensi. XIII. E collec 
tionibus Erasmi Ludovici. XVI. Ex Annalibus Danicis. XVII. Ex diversis fontibus Da- 
nicis. XVIII. Carmen de expedit. Dan. 1497. XIX. Wermanni epistola de obsidione 
Holm. 1518. XX. Carmen de expedit. Kristû II. 1520. XXI. Ex Adamo Bremensi. XXII. 
Ex Annal. Lubecensibus. XXIII. Ex Chronico Detmari. XXIV. Libellus Magnopolensis. 
XXV. Ex Continuatoribus Detmari®*). XXVI. Ex Chron. Reimari Kock. XX\ II—XLIII. 
Diversa excerpta e fontibus Germanicis. 
In sectione posteriore. XIV. Vita s. Birgittæ***). XVII. Ex processu Canonizationis 
s. Birgittæ f). XVIII. Ex miraculis s. Birg. XXL Ex miraculis Katarinæ; et breviores 
fontes, quos in numeris XXVI, XXVII, XXIX et XXX edidimus. 
Mirum forsitan videatur legentibus, quod huius tomi posterior sectio ante priorem 
typis exscripta est: quamvis enim huius generis scripta non arctius inter se cohaereant, 
tamen non sine causa ab ordine consueto erat recedendum. Nec defuit causa. Nam 
Schröder, cujus erat officium hoc opus persequi, ab historia metropolitana Johannis Magni 
ob eam causam credo, quod præ ceteris in promptu fuit, exorsus est, quare, cum sectione 
posteriore historiam sacram comprehendere constituisset, ab hac sectione incipere coactus 
est. Etsi, ut iam dixi, brevi desiit ista continuatio, tamen iis, quibus illud negotium 
deinde commissum est, ab eo ipso loco, ubi ille substiterat, primum pergere idoneum 
esse videbatur. 
Quibus denique rationibus hunc laborem pertulerim, breviter indicare e re erit. 
Quamvis libros manu scriptos summa fide descripserim, tamen non eo anxietatis proce 
dendum esse existimavi, ut vel apertissima menda retinerem. Quare in recentioribus ex 
emplis maximeque in Latine scriptis minime in hujusmodi causis serviliter egi, attamen 
in textu antiquo, præsertim cum nostra lingua usus sit scriptor, et vitia et linguæ a com 
muni usu abhorrentem varietatem quam religiosissime reddidi. Itaque aut scriptione ge 
nuina, quamvis vitiosa fuerit, servata vel his signis [o: —] rectum addidi vel de mendo, 
quod per se intelligebatur, hoc modo (!) admonui, aut, si quando verum in ipsam orationem 
retuli, falsum infra annotavi. Quae me iudice omissa fuerunt, his rectis uncis [ ] usus 
inserui, curvi autem (naçévd-eaiv vocant) scriptoribus ipsis sunt tribuendi. Asteriscis * * 
ea verba notavi, quae nonnumquam, ubi deerant in eo ipso exemplo, quod prae ceteris 
secutus sum, ex alio sumpsi. Quod ad distinguendi notas attinet, usu doctus non dubi 
tavi ad legentium commodum et aperte falsa corrigere et addere, quae desiderabantur; 
at in dubiis rebus pariter atque in libris suecanis vetustioribus nihil mutavi. Orthogra 
phiam omnino servavi codicum; sed literas horum i et u cum j et v commutare licitum 
esse putavi; qvod media aetate usitatissimum erat, e pro æ retinuimus, nisi quod 
principio in historia metropolitana Johannis Magni æ ubique scripsimus. Literae gran 
des media aetate nulla fere lege scribebantur; nos eum modum adhibere conati sumus, 
ut principiis nominum propriorum atque enuntiationum eas reservaremus; tamen initio in 
hac re non satis constantes fuimus. Compendia scriptionis, quæ plene perscripserimus, 
literis obliquis (quæ cursivœ vocantur) vel alia ejusmodi ratione significare doctorum ex 
terorum exempla secuti supersedimus. 
5 
tm 
*) Hic exemplaria lingua Svecana scripta respicimus; Fant præter versionem Latinam apud Johannem 
Magni fragmentum solum Svecanum sibi cognitum habuit. **) Chronicon Korneri solum in Conspectu ad 
n. 39 memoratur. ***) Sc. hæc vetustissima, fons reliquarum, quam ipsi invenimus. f) Fant ipsam 
solum canonizationem, quam infra sect. 2. n. XIX. inseruimus, in Conspectu sub n. 61 attulit.