\ 
i65 
in. 
THOMÆ EPISCOPI STRENGNENSIS 
CARMEN DE VIOLATA FIDE ERICO PUKE PUBLICE DATA. 
Anno 1437. 
ü Codice Bibliothecæ Regiæ Stockholmiensis B. 42 jam laudato sequens derivavi 
mus Carmen adhuc ineditum. In articulo proxime praecedente ea de auftoris vita 
et ingenio praemisimus, quæ ad justam illius aestimationem necessaria præcipue visa 
sunt. Ad illustrationem ulteriorem ea apponimus, quæ vetusta manus ad calcem ad 
didit. n Tes st rijm synes Biscop Tommas hofua giortt 0 p8 then tiidh som Carll Knutzon 
Marsken ( som sedan bleff KonunghJ lätt emoth giffuen leigde och säker heett af hugga Erick 
Puke, ther ofuer Biscop Tommas och flere t som then säkerheten hade gifuit Erick Puke, 
voro ganska illa tilfridz , att tro , ära och sanningh icke skulle mere hollen varda. Och sked 
de thetta Anno Christi 1437 ," 
Hisce addantur quæ ff ohannes Magnus, testis de rebus suo saltem seculo gestis cer 
tus et idoneus , in Historia sua L. XXII. C. 1 4 optime exposuit. 
Post mortem Engilberti, consensu procerum, Carolus Canutus utriusque regni Go 
thorum 5c Sueonum Princeps 5c gubernator ßurrogatus est. Sed non deerant Carolo 
æmulij qui potius sibi, quam illi principatum cessiaae voluissent: inter quos præcipuus 
5c primus apparuit Ericas JPuthe % vir in militari disciplina admodum strenuus, qui cum 
Engilberto res magnas et præclaras pro liberanda patria egerat, ob quas non minorem 
rnercedem, quam ipsum regnum reposcere videbatur. Nec parva erat plebeiæ commu 
nitatis multitudo, quam sibi ex Dalacarlorum gente attraxerat: qua suffultus, in bel 
lum contra Caroltm non procul ab Arosiensi civitate descendit. Commissoque prælio, 
Olaus Archiepiscopus Vpsalensis, 5c Thomas Episcopus Strengenensis, nonnullique 
regni proceres, suadebant utrique parti ad concordiam potius deveniendum esse, quam 
propriam patriam civili 5c pernicioso bello cruentare. Annuit Ericas salutaribus illu 
strium virorum consiliis, præfatus, se ad patriæ salutem, Sc non ad perniciem natum 
esse. Erant tamen nonnulli sub signis ejus militantes, qui omnino disuadebant, ne 
se adversariorum fidei leviter committeret, sed ex omni parte suæ consuleret securi 
tati, antequam inciperet in alterius potestatem devenire. Quorum consilia Ericus, 
cum esset magno, atque imperterrito animo, non multum curans, aifirmabat, inter 
nobiles 5c illustres viros, non secus atque ex justo 5c æquo agi posse. Proinde ad 
procerum conventum in Arosiam descendens, non solum libere, sed insolenter quæ- 
cunque in animo habebat contra Carolum loquebatur. At Carolus non omnino ab astu 
tia alienus, clam fumum, et foetores in eo loco, quo comitia agebantur, fieri procu 
ravit: quibus excitatis, monuit reliquas negotiorum partes in propinqua arce explican 
das. In quam cum perventum esset, Ericus liberius, quam securius, quæ prius dixe 
rat, denuo iteravit. Tum Carolus , accepta ex ejus verbis occasione, ipsum captiva 
vit, captivatumque, et ad Stockholmiam missum capite ple£ti curavit. Quo facto, prae 
fati Pontifices, Olaus Vpsalensis, Sc Thomas Strengenensis, tantum doluerunt se illis 
comitiis interfuisse, ut nunquam postea factum Domini corpus consecrare auderent 
refte existimantes; ab illo ore tantum sacramentum confici non debere, a quo occasio 
mortis contra tam illustrem virum (quamvis præter eorum intentionem) emanavit. Im- 
tno neque amplius, ut senatui regni intéressent, induci potuerunt.” 
Fidem 
Tom. Il, 
II. 43.