DE S. ANSCHARIO. 
267 
tavit. Cumque Herioldus ad sua redire disponeret, et Imperatoris auxilio 
regni sui fines repetere proponeret, indicante Abbate monasterii, remisit 
cum eo sanctum Ansgarium salutaris doctrinæ Magistrum, ut Regem ip 
sum suosque qui cum eo baptizati fuerant (ne in pristinos laberentur erro 
res) salubriter roboraret, aliosque ad suscipiendam religionem Christianam 
verbo praedicationis strenue commoneret. Servus itaque Dei Ansgarius , 
dum ad Danos cum ipso Rege venisset, plurimos paganorum ad viam ve 
ritatis convertit. Rex etiam quosdam de suis sub ejus cura posuit instru 
endos, sicque factum est, ut scholam ibi statueret puerorum. Interea ve 
nerunt Legati Svevorum ad memoratum Principem Ludovicuin referentes 
multos esse in gente sua, qui Christianae religionis cultum suscipere desi 
derarent: Regis quoque sui animum ad hoc benivolum petentes, ut ex 
munificentia praedicatores eis idoneos destinaret. Quod audiens religiosis 
simus Imperator plurimum exhilaratus, tractare coepit cum Abbate mona 
sterii unde assumtus fuerat Ansgarius, si quem forte de suis monachis in 
veniret, qui pro Christi nomine in illas partes ire vellet. Et tandem 
Ansgarius qui cum Herioldo morabatur, jussu regio est vocatus, et postmo- 
dum an legationem illam vellet suscipere interrogatus,libera voce respon 
dit, se paratum ad omnia quae illi pro Christi nomine decerneret subeun 
da. Remansit autem apud Regem Herioldum pater devotissimus et zelo 
Dei ferventissiinus. Tunc venerabilis Abbas socium illi de conventu consti 
tuit nomine Withmarum hujusmodi operi congruum atque voluntarium. 
Ingressus itaque cum socio viam legationis susceptæ, multa gra 
via perpessus est. Nam in piratas inciderunt, qui, negociatoribus in navi 
bellando devictis, omnia quæ habebant, etiam pæne quadraginta libros , 
quos sibi ad servitium Dei aggregaverant, illis diripientibus amiserunt. 
Cum grandi itaque difficultate per longam viam pedestriter incedentes, et 
ubi congruebat interjacentia maria navigio transeuntes, tandem ad portum 
regni ipsorum, qui Birca dicitur, pervenerunt: ubi benigniter a Re 
ge eorum, qui Bern vocabatur, recepti sunt, qua de causa advenerant 
referentes. Tandem Rex de consensu suorum licentiam eis dedit ibi ma 
nendi et Evangelium praedicandi, libertate concessa, ut quicumque vel 
lent eorum doctrinam reciperent. Inter cæteros ergo fidem recipientes 
Præfectus et Consiliarius Regis, Herigarius nomine, sacri baptismatis donum 
suscepit, atque in fide Catholica firmissimus ecclesiam fabricavit. Altero 
itaque dimidio anno apud eos peracto, praefati servi Dei cum certo lega 
tionis suae experimento et literis Regiis ad serenissimum reversi sunt Au 
gustum Quos cum honorifice suscepisset, narraverunt quanta Dominus 
in Svevorum gente fecisset, et quod ostium fidei esset in illis partibus 
patefactum. Quod audiens devotissimus Imperator gaudio accendebatur 
immenso, cogitans qualiter in partibus Aquilonis, in fine scilicet imperii 
sui, sedem constitueret Episcopalem, sic ut accommodum esset eidem 
Episcopo Danorum partes causa prædicationis adire, et ut ceterae gentes 
Aquilonis facilius ab eodem caperent divini ministerii sacramenta. Habito 
igitur ea de re consilio cum Episcoporum consensu synodali conventu in 
ultima Saxoniæ regione in civitate Hamburgh (cui subjaceret universa Nor- 
albingorum ecclesia et ad quam pertineret omnium aquilonarium regionum 
potestas) ad constituendos Episcopos sive Presbyteros in illas partes pro 
Chri-