ÏII. VITA S. ANSCHARII 
C A P U T XXXIII. 
Morbus S. Anscharix. 
Quanti vero oratione illius, et unctione olei sacri sanati sint, enu 
merare non possumus. Hoc enim multorum assertione comperto, certatim 
ad eum non solum de ipsius Dioecesi, sed etiam de longinquo venire sole 
bant aegrotantes, medicinam salutis ab eo poscentes. Ipse tamen hæc o- 
mnia semper occultari maluit quam vulgari; nempe cum de hujusmodi 
virtutum signis aliquando coram eo fieret sermo, ipse cuidam suo dixit 
familiari: Si dignus essem apud Dominum meum, rogarem, quatinus unum 
mihi concederet signum, videlicet ut de me gratia sua bonum faceret ho 
minem. Praeterea cum talis ei esset vita, infirmitate tamen proprii cor 
poris pene assidue laborabat. Omnis quippe vita ejus fere martyrium fuit. 
Quippe in laboribus plurimis infra Diœcesim propriam, propter incursio 
nes et depraedationes Barbarorum, nec non et contradictiones malignan 
tium, insuper et cruciatione propria, quam sibi ipse in corpore suo pro 
amore Christi nunquam cessavit inducere. Sed quid facimus, qui post tot 
dulcia et salubria illud cogimur referre, quod sine nostro luctu non vale 
mus explicare? Nam ætatis suæ anno Sexagesimo quarto, Episcopatus ve 
ro Trigesimo quarto, coepit gravi corporis morbo laborare, Dysenteria scili 
cet jugi, qua, cum per multos dies, mensibus scilicet quatuor, et eo am 
plius, acriter laboraret, et se ad mortem urgeri /) sentiret, semper Deo gra 
tias agebat, ininoreinque ipsum laborem esse dicebat, (juani sua meretur 
iniquitas, illud beati Job saepius decantans: Si bona suscepimus de manu 
Domini, quare mala non sustineamus? Tamen quia se propter supradictas 
visiones martyrio potius, quam tali infirmitate credebat consummari, tri 
stis admodum factus, sibimet ipsi et peccatis suis coepit reputare, quod 
quasi spe certissima sua esset culpa defraudatus, illud Psalmigraphi saepius 
decantans. Justus es Domine, et rectum judicium tuum. Quem videlicet 
moeiorem cum suo fidelissimo discipulo j), qui ei conscius, querendo reve 
laret, et ipse eum consolari intentius studuisset, dicens, quod non ei pro 
missum fuisset, ut gladio trucidaretur, aut igne cremaretur, aut: in aqua 
necaretur, sed ut cum corona martyrii ad Dominum venire deberet, nul 
latenus tamen consolationem recipere potuit t ). Denique cum sæpius de ea 
dem re cum praedicto discipulo suo collocutionem haberet, et ipse eum 
summopere consolari voluisset, ad memoriam ejus revocare studens, quanta 
in Dei servitio sustinuerit, quantarnque corporis sui pertulerit molestiam, 
et quod, etsi nihil taliurn passus sit, ipsa infirmitas novissima gravis ni 
mium et diutina, satis superque ipsi pro martyrio cum Dei gratia repu 
tari potuisset, ipse tamen nullo modo consolationem recipiens, in supra- 
dicto permanebat moerore. Unde factum est, ut Dominus servum suum, 
non jam ut prius per somnum, sed apertius consolari dignatus sit, quati 
nus tanto moerori suæ gratiae praestaret remedium. Nam cuin quadam die 
ad missam in oratorio consistens, pro hoc ipso nimium esset sollicitus, 
subito in excessu mentis raptus, audivit vocem quandam sic vigilans, quæ 
ipsum 
/) Al. vergere. 
\ o • u 
s ) Sci). S. Renibertus, illius in munere Archiépi 
scopal! successor, vilæ præsentis auctor, ut in Vita S. 
Reinberti, Cap. IX. an. Stauhorst. I. e. I. d. 258. leci-