244
ÏII* VITA S. AHSCHÀÏUI
rationibus, multisque aliis bonis compensare. Hujus namque rei gratia
multos redemit captivos, quos et libertate donavit. Nonnullos tamen eo
rum, qui ad hoc apti esse poterant, ad Dei servitium educandos literis
divinis instruere jussit. Porro ad devotionem sibi in Dei amore acuendam
quam studiosus fuerit, testantur Codices magni apud nos, quos ipse pro
pria manu per notas conscripsit, qui solummodo illas continere noscun
tur, quæ ad laudem omnipotentis Dei pertinent, et ad peccatorum redar-
guitionem : ad laudem quoque beatæ et æternæ vitæ, et terrorem gehen
nae, et quicquid ad compunctionem pertinet et lamentum u). Testes sunt
et fratres, et apud Vos, et in nova Corbeja degentes, quos pro hoc o-
pere frequentes postulavit, quique illi nonnulla hujusmodi conscripta mi
serunt. Sed nunquam illi sat esse poterat, quia omnem vitam suam in
luetu et laehrymis exigere volebat. Nam licet illi compunctio cordis fre
quenter lachrymas excitaret, non tamen unquam ei sufficientes videban
tur, nisi quod in ultimo ætatis suæ anno hanc quoque gratiam diu quae
sitam Domino largiente promeruit, ut, quotienscunque vellet, ploraret. De-
nique ex ipsis compunctivis rebus, ex sacra scriptura sumptis, per omnes
psalmos, unicuique videlicet psalmo propriam aptavit oratiunculam, quod
ipse Pigmentum *) vocitare solebat, ut ei psalmi hac de causa dulce
scerent. In quibus videlicet pigmentis ipse non compositionem verborum
curabat, sed compunctionem tantum cordis quaerebat. In quibus aliquan
do Dei laudat omnipotentiam et judicium, aliquando semet ipsum vitu
perat et increpat, aliquando sanctos, qui Deo obediunt, beatificat, aliquan
do miseros et peccatores luget; quibus omnibus semet ipsum semper de
teriorem dicebat. Quæ tafnen aliis cum eo psalmo canentibus, finito psal
mo, ipse solus tacite ruminare solebat, nec ulli ea manifestare volebat.
Quidam tamen nostrûm, qui ei familiarissimus erat, magna vi precum vix ab
eo obtinuit, ut ei ipsa pigmenta, sieut ille cantare solitus erat, dictaret. Quæ
tamen ipse conscripta, vivente eo, nemini innotuit, sed post obitum ejus qui
busque legere volentibus exhibuit. Inter psalmos autem cantandum, frequen
ter etiam manibus operari solitus erat, nam his temporibus rete operabatur y).
De ipsis vero psalmis dispositum habuit, quos in nocte, quos in die can
taret, quos dum se ad missam cantandam parabat, quos dum iterum dis-
calciatus ad lectum ire volebat. Mane autem semper, quando se calceabat
et manus lavabat, Litaniam cantabat, et sic ad Ecclesiam profectus tres
aut quatuor missas ipse astans et officium agens celebrari faciebat. Statuto
tamen legitimo tempore in die publicam missam, nisi aliqua ei incommo
ditas accidisset, ipse cantabat: sin vero, audiebat. In eleemosynis vero
dandis quam liberalissimus fuit, quis enarrare poterit, cum omnia quæ
habebat, in Domini voluntate necessitatem patientibus subministrare cu
piebat. Ubicunque enim aliquem in necessitate positum sciebat, ex quan
to poterat, eum adjuvare satagebat; et non solum in propria parrochia,
sed etiam in longinquis regionibus positis, subsidium sui adjutorii mini
strabat. Specialius tamen Hospitale Pauperum in Brema constitutum
habebat, ad quod decimas de nonnullis villis disposuit, ut ibi eum quoti
diana susceptione pauperum ægroti quoque recrearentur. Per omnem quo
que
KÄ iÄ’ÄS jT'ä £r±r pra » ***»«•*'** .7*
1 Pll,L C: ^’ JJ a * ,Ilon ’Fabricius et Langebek. Cfr. eund. x) Interpr. Svec. Sockerkakur, cnpediæ
l. c. p. 486. Quid sentiendum de Manuale S. Ansfcliarii y ) i„ t erpr. Svec. Binda Nät. 1
