a34 
III. VITA S. ANSCHARII 
o) Scii. Anscharii. 
p ) Cfr. quæ supra observavimus in not. ad p. 22g. 
sortibus, neminem deorum, qui eis subsidio esse vellet, reperire potuerunt. 
Quod cum denunciaretur in populo, ululatus et gemitus excitatus est in 
castris, omnisque virtus ab eis recessit. Quid, inquiunt, infelices acturi 
sumus? dii recesserunt a nobis, et nullus eorum adjutor est nostri. Quo 
fugiemus? Ecce naves nostrae longius sunt positae, fugientibusque nobis in- 
sequentes usque ad internecionem nos delebunt. Quid ergo nobis erit? 
Cum itaque in tanta angustia essent positi, quidam negotiatorum memo 
res doctrinae et institutionis Domini Episcopi 0), suggerere eis coeperunt: 
Deus, inquiunt, Christianorum multotiens ad se clamantibus auxiliatur, 
et potentissimus est in adjuvando. Quæramus, an ille nobiscum esse ve 
lit, et vota ei placita libenti animo spondeamus. Omnium itaque rogatu 
supplici missa est sors p), et inventum, quod Christus vellet eis auxiliari. 
Quod cum publice denunciatum cunctis innotuisset, omnium corda ita su 
bito roborata sunt, ut confestim ad urbem expugnandam intrepidi vellent 
accedere. Quid, inquiunt, nobis formidandum quidve pavendum est, Chri 
stus est nobiscum; pugnemus et viriliter agamus, nihil nobis obstare po 
terit, nec deerit nobis certa victoria, quia potentissimum Deorum nostri 
adjutorem habemus. Conglobati ergo omnes laeto et forti animo ad debel 
landam profecti sunt urbem. Cumque in circuitu astantes pugnam inire 
vellent, ab his qui intrinsecus erant, postulatum est, ut copia eis daretur 
loquendi. Quod eum Rex Sveonum annuisset illis, subsecuti sunt: Nobis 
jam pax magis quam pugna placet; foedus vobiscum inire cupimus. Et pri 
mo quidem quicquid ex spoliis Danorum praeterito anno in auro et armis 
acquisivimus, vobis pro munere foederis damus. Deinde pro unoquoque 
hominum in hac urbe constitutorum dimidiam libram argenti offerimus; 
et insuper censum, quem antea solebamus vobis dare, persolvemus, et da 
tis obsidibus, abhinc subjecti et obaudientes, sicuti antea fuimus, vestro 
imperio esse volumus. Cum hæc itaque oblata fuerunt, nec dum tamen 
animi juvenum sedari poterant, verum alacriores facti, et absque metu 
imperterriti, pugnare tantum desiderantes, armis se urbem et omnia quæ 
haberent, vastaturos, ipsosque captivos abducturos, dicebant. Rex vero 
et principes saniori consilio dexteras ab eis accipientes, foedus inierunt, et 
thesauris innumerabilibus, atque obsidibus triginta sibi collatis, cum gau 
dio ad sua reversi sunt. Denique pace inter eos foederata, statim Sveo- 
nes Christi Domini nostri omnipotentiam collaudantes, ejusque magnificen 
tiam, quod vere magnus super omnes esset deos, totis viribus praedicantes, 
quid ipsi, per quem tantam obtinuissent victoriam, vovere deberent, sol 
licite quaerere coeperunt. Unde a Christianis edocti negotiatoribus, qui 
simul aderant, Christo Domino placitum devoverunt jejunium, ita ut ad 
sua reversi, postquam domi septem dies essent, alios septem omnes pariter 
a carne abstinerent. Sed et posthac, quadraginta diebus evolutis, ipsi quo 
que unanima conventione quadraginta sequentes similiter a carne absti 
nentiam agerent. Quod et factum est, omnesque qui ibi affuerant, hoc 
statutum libenti perfecerunt animo. Multi etiam posthæc reverentia et 
amore Christi apud eos jejuniis, quæ Christiani observabant, insistere in 
cipientes, et eleemosynis, quia hoc Christo gratum didicere, quoslibet pau 
peres adjuvare coeperunt. Sicque favore omnium praedictus Erimbertus 
sacer-