/ 
226 
III. YITA S. ANSCHARII 
regno suo ei permitteret culturam Christianitatis, quam optabat statuere, 
qua ipse nihil aliud quam quod bonum et rectum foret, vellet perficere.*’ 
Susceptum itaque peragens iter m), viginti ferme diebus navigio transactis, 
pervenit ad By ream, ubi invenit Regem et multitudinem populi nimio 
errore confusam. Instigante enim Diabolo, adventum boni viri omnimo 
dis praesciente, contigit eo ipso tempore, ut quidam illo adveniens dice 
ret, se in conventu Deorum, qui ipsam terram possidere credebantur, af 
fuisse, et ab eis missum, ut hæc Regi et populis nunciaret: ”Vos, inquam, 
nos vobis propitios diu habuistis, et terram incolatus vestri multa abun 
dantia nostro adjutorio in pace et prosperitate longo tempore tenuistis: 
Vos quoque nobis sacrificia et vota debita persolvistis, grataque nobis ve 
stra fuerunt obsequia: At nunc et sacrificia solita subtrahitis, et vota spon 
tanea segnius offertis, et quod magis nobis displicet, alienum Deum super 
vos introducitis. Si itaque nos vobis propitios habere vultis, sacrificia o- 
missa augete, et vota majora persolvite: Alterius quoque Dei culturam, 
quae contraria nobis docetur, ne apud vos recipiatis, et ejus servitio ne 
intendatis. Porro, si etiam plures Deos habere desideratis, et vobis non suf 
ficimus, Eri cum «), quondam Regem vestrum, nos unanimes in collegium 
nostrum asciscimus, ut sit unus de numero Deorum. Hoc ergo diabolicum 
mandatum publice denunciatum in adventu Domini Episcopi, mentes 
cunctorum perturbabat, et error nimius ac perturbatio corda omnium con 
fuderat. Nam et templum in honore supradicti Regis dudum defuncti 
statuerunt, et ipsi tanquam Deo vota et sacrificia offerre coeperunt. Ad 
veniens itaque illuc Dominus Episcopus, ab amicis suis quondam ibi co 
gnitis quærere coepit, quomodo Regem super hac re interpellaret. Qui o- 
mnes toto annisu contradicentes, asserebant nihil omnino ea vice Legatio 
nem ejus proficere posse, sed si aliquid haberet pretii, ea ratione illum 
dare debere, ut vivus inde evaderet. Quibus ille: Non, inquit, pro vitæ 
meæ redemptione aliquid hic daturus sum, quia si Dominus meus ita dis 
posuerit, pro ejus nomine paratus sum hic et tormenta subire et mortem 
pati. Cum ergo pro hac re in maxima esset positus anxietate, tandem, 
accepto consilio, Regem ad suum invitavit hospitium. Cui convivium ex 
hibens, dona, quae potuit, obtulit, et Legationis suæ mandata retulit. Nam 
et antea per missum Orici, et per fideles Domini Episcopi, qui ibi mane 
bant, causa adventus ipsius eidem Regi denunciata fuerat. Delectatus ita 
que et charitatis ejus benevolentia, et munerum datione, se quidem, quæ 
ille suggesserat, gratanter velle, respondit. ”Antea tamen hic, inquit, fu 
erunt Clerici, qui populari hie seditione, non Regio jussu ejecti sunt o). 
Quapropter hanc Legationem vestram confirmare nec possum nec audeo, 
priusquam sortibus Deos nostros consulam, et populi quoque super hoc 
voluntatem interrogem : Sit missus tuus in placito mecum proximo, et 
ego pro te loquar populo, et si quidem, diis fautoribus, illi tuae consense 
rint voluntati, quod quæsisti, prosperabitur, sin autem minus, et hoc tibi 
notum faciam.” Sic quippe apud eos moris est, ut quodcunque negotium 
publicum magis in populi unanima voluntate, quam i n Regia consistat 
m) A Ultore Daiiorum transfretans in Sveoniam 
pervenit. Adam. Brem. 1. c . p. 8. 
rij forsitan Eiicus Hex Ups alien* is, de quo 
yido »npra, p. 20$, in notis. 
po- 
o) Gautberti ejnsque nepotis Nithardi rru- 
mnas heic meminit auctor, quorum hic gladio perem 
tus, die vero, contumelia et opprobriis allectus, a fini 
bus Sveonum expulsus est. Vide supra Can. XV.