2I4 
III. VITA S. ANSCHARII 
ad Vestram societatem redierint, et multi quoque alii causa paupertatis 
eum dereliquerint. Ipse tamen cum paucis, qui cum eo substiterant, pro 
ut poterat, se agebat, et licet in paupertate degens) injunctum sibi offi 
cium nequaquam deserere voluit» 
CAPUT XIX. 
Episcopatus Bremmsis Hamburgensi unitus. 
Dominus quoque humilitatem ejus et patientiae fortitudinem con 
spiciens, quia cor Regis in manu Domini est, clementissimi Domini 
et Senioris x) nostri Ludovici Regis, qui post patrem suum hujus regni gu 
bernacula suscepit, ad hoc animum incitavit, ut quaerere inciperet, unde 
ei solatium subsistendi facere posset, quo Legationis suæ mandatum per 
ficeret. Et quia in hac provincia cellam nullam huic legationi habebat 
congruam: erat autem ibi juxta Episcopatus Bremensis Ecclesiae, tunc de 
solatus Pastore y ), illum ei dare disposuit. Unde in publico conventu Epi 
scoporum, cæterorumqüe fidelium suorum tractare cum eis coepit, utrum 
hoc ei facere Canonica auctoritate liceret. Dominus enim et Pastor no 
ster hoc sibi periculosum esse aliquomodo formidans, et ne a quibuslibet 
naevo cupiditatis reprehenderetur, caute praevidens, non facile huic dispo 
sitioni assentiebat. Jubente itaque Rege, hæe eadem res in concilio Epi 
scoporum ventilata est. Qui multis præeedentibus exemplis probaverunt, 
bene posse fieri, ut quia Dioecesis illa, ad quam ordinatus fuerat ipse, ad 
domum parva erat, nam non nisi quattuor baptismales habebat Ecclesias, et 
hæc ipsa multotiens jam Barbarorum incursionibus devastata, ista ei causa 
solatii adjungeretur. Verum ne in aliquo scrupulum Ferdensis pateretur 
Episcopus, quod etiam partem, de suo Episcopatu ultra Albiam sumptam, 
ipse cum Bremensi tota simul parrochia retineret, statuerunt, Ut sicut 
tempore Domini Ludovici Imperatoris primo fuerant Episcopatus ipsi, 
et Bremensis scilicet et Ferdensis, restituerentur, et ipse teneret Bre 
mensern, ex qua major pars Diœeesis suæ sumpta fuerat, quæ etiam tunc 
Pastoris erat præsentia desolata. Quo decreto ita ab Episcopis constituto, 
ipse, jubente Rege, Bremensern suscepit Diœcesim gubernandam* Porro par 
tem Parrochiæ, quæ ultra Albiam ad se pertinere debebat, Waldgàrius 
recepit, tunc Ferdensis Episcopus. Quod cum ita aliquamdiu esset, iterum 
diligentius ipsa re in alio concilio Episcoporum ventilata, visum est eis 
non bonum esse, ut sedes, ad quam ille ordinatus fuerat, ab alio Episcopo 
teneretur. Nam Hammaburg tunc in partem cesserat Waldgarii, po 
testatem quidem Regis esse, dicentes, ut Diœcesim parvam et admodum 
captivatam augeret, locum tamen ad Archiepiseopalem dignitatem 
auctoritate Apostolica firmatum nullatenus immutandum. Unanimo ergo 
consensu, cum voluntate prædicti Regis piissimi Ludovici, Episcopi ibi 
constituti censuerunt, ut sedem, ad quam consecratus fuerat Pater noster 
Anscharius, reciperet, et si quid ultra Albiam ex Ferdensi ipse retineret 
Dioecesi, ex Bremensis Ecclesiæ parrochia illius Sedis restitueret Episcopo. 
Quod ita et Regio jussu et Synodali Episcoporum decreto, ipsius quoque 
Waldgarii memorati Ferdensis Episcopi voluntate statutum est. 
CAPUT 
x) Senior, Hisp, Sejinor, Call. Seigneur, princeps, y) Scii. Leuderico Episcopo mortuo an. 845, see. 
dominus. Langebek, 1, c. p. 464.