21
I
-
«
Atque Aristoteles 1 ) quidem primus fuisse videtur, qui
atrenue tria causarum genera (<7U[x(3otAsimx6v, bixocvixov,
ijciSsomxdv) distingueret 2 ). Tamen cave credas eum hanc
divisionem primum adhibuisse. Etenim Anaximenes tam
etsi Stlo tantum ysvrj twv tcoI.ivixwv Xoywv (12,14) novit, quibus
septem siSy) supponit, reapse ipse quoque illa genera habet,
binis eiSsutv (praeter -6 2£sTa<mxov) in singula genera contractis.
Posteriores autem omnes fere 3 ) aut totam rhetoricae mate
riam ut auctor ad H. I, 2,2, Cicero de inv. I 5,7 aut causas
finitas (jj^ofisoci;), quae habent in se controversiam in dicendo
positam cum personarum certarum interpositione (Cic. I, 6,8),
ut Tullius in reliquis libris rhetoricis 4 ), in tria genera disper
tiverunt. Constat igitur hanc doctrinam ab Hermagora reiec-
tam 5 ) etiam postea stetisse.
Denique quas orationis partes singuli scriptores sta
tuerint, enodandum est. In quo brevem esse mihi licet, si'
quidem docti viri de hac re satis multa protulerunt 6 ). Et
Isocrates quidem eiusque asseclae quattuor orationis partes
distinxerant 7 ): cui normae Aristoteles et Theodectes sese ad
dicebant. Anaximenes 8 ) autem quinque partes praebet: xpo-
') Olim sola zi8r\ agnoscebantur. Veluti in Diogenis L. divisione
15 fi j>i}TopE'ia in sex species, in codice Marciano [17], in quo TcpovppTrq
et ctrovponr, in unum (ro cup.pouAsuTixov) contrahuntur, in quinque digeritur,
cf. Mutschmann p. XIII, 19—21.
’) Aliter Marx p. 322‘.
8 ) Volkmann p. 21.
') Heinicke p. 17 sqq.; Merchant p. 49.
6 ) Thiele p. 45 sq.
6 ) cf. Spengel p. 507—11; VolkmanD p. 123 sq.; 296 sq.; 319 sq.;
Striller p. 42 sq.; Wendland p. 37 sq.; Marx p. 317 sq.; de Isocrate cf.
etiam Sheehan p. 26sq.; de Cicerone Heinicke p. 62sq.; Merchant p. 29.
~) Verum Isocrates in orationibus ipsis bis non tecte icpoaaTdilrnJnv
usurpat, cf. or. XXI 16—18 (19) et Aeginet. 42—46, quae oratio ad
modum a communi disponendi schemate abhorret (cf. Blass, A. B. II 2
192). Accedit quod in laudationibus epilogum aspernatur, cf. Panath.
266, Wendland 38.
8 ) Sed in genere demonstrativo, ut ipsa rerum natura postulabat,
confutatione plane supersedit, narrationem et confirmationem coniungit
et confundit.
