20 
236 A. disertis verbis eupsutv et Stadkcriv discernit 1 ). Item 
Anaximenes 2 ) quoque sSpeuiv, Ae?iv, voc&v deinceps tradit, etsi 
terminis illis non utitur. Res ipsae nimirum iamdiu in usum 
receptae erant, nomina nondum sollemnia facta. Aristoteles 3 ) 
autem, qui ipse quoque sicut Anaximenes primum silvam 
quandam ac materiam universam permixtim et confuse exponit 
(Cic. de inv. I 24,34), i. e. inventionem habet, deinde in 
tertio libro de elocutione non solum accuratius agit, sed etiam 
nomen proponit (cf. III l,1403b 14, saepius) 4 ). Idem 
eodem loco va icspl Tijv 6^6xpi<jiv (1403 b 22) ita commemorat, 
ut cognoscamus eum primum hoc luculentum oratoris officium 
rationi accommodasse 5 ). Et ne va^iv quidem reliquit. Non 
quo negaverim hoc vocabulum, ubicunque in fine secundi et 
in tertio libro reperitur, non Aristoteli tribuendum, sed ad 
interpolatorem reiciendum esse, id quod Spengelii, Rabii, 
Vahleni opera satis explanatum est 6 ). At nego, quod qui 
dem Marxius p. 245—6 affirmat, vocem va^sws idoneam non 
esse, qua libri III capita 13—19 appellentur 7 ). 
Apparet ergo omnia fere orationis officia inferiore aetate 
prolata iam priori nota fuisse, etiamsi nomina ipsa nondum 
in sollemnis locutionis formam abierant. Ceterum memoria, 
quod quintum oratoris officium recentiores addiderant, a Ci 
cerone in oratore 17,54 (14,43) repudiatur, quia communis sit 
multarum artium. 
l ) cf. Striller p. 35. 
’) Spengel p. 486; Volkmann p. 28. 
3 ) Spengel p. 486. 
4 ) Nec vero ignoro tertium rhetoricae librum non ab Aristotele 
ipso cum aliis djjobus coniunctum esse. cf. Diels: Uber das III. Bucb 
der Aristot. Rhetorik A. A. B. 1886 p. 17 sqq. 
6 ) Diels 1. c. p. 32. 
6 ) Marx p. 255 sq. 
7 ) Nec Spengelius p. 486, 492 nec Dielesius p. 16 in posteriore 
tertii libri parte significanda nomen taljcw; abnuunt. Heinickius autem 
p. 62 partes orationis omnino sub dispositione tractandas esse arbitratur, 
ut facit Antonius de orat. II, 76,307 sqq. (cf. etiam orat. 15,50), fecit 
Hermagoras. (Thiele p. 145).