8 
illustratur eis versibus Plautinis, 1 ) Terentianis, Lucilianis, quibus 
„ut“ coniunctio repetitur et iteratur pluribus vocibus interceden 
tibus: plerumque enim ante ipsum verbum iteratur: 
Plauti Amph. 495 delictum suom suamque ut culpam ex 
petere in mortalem ut sinat 
Capt. 248 atque ut qui fueris et qui mine sis meminisse 
ut memineris. 
Cas. 511 ibo intro, ut id quod alius condivit coquos 
ego nunc vicissim ut alio pacto condam. 
Rud. 1256 at ego deos quaeso, ut quidquid in illo vidulost, 
si aurum, si argentum, omme id ut fiat cinis. 
Stich. 248 rogare iussit ted, ut opere maximo 
mecum simitu ut ires ad sese domum. 
Trin. 141 novo modo adeo ut, quod meae concreditumst 
taciturnitati clam fide et fiduciae, 
ne enuntiarem quoiquam neu facerem palam, 
ut mihi necesse sit id tibi concredere. 
Terent. Andr. 828 perpulisti me, ut homini adulescentulo 
in alio occupato amore, abhorrenti ab re uxoria filiam ut darem. 
Phorm. 153 adeo rem redisse ut, qui mihi consultum 
optime velit esse / Phaedria, patrem ut extimescam. 
Lucii. 974 — uti pecudem te asinumque ut denique 
nasci praestiterit. 
Huic autem classi ea quoque exempla subiungenda sunt, 
si quae nomina artius cum verbo coniuncta exhiberi solent, 
velut „animum advertere" „pessum dare“. A quibus quidem 
exemplis neque usitatae quaedam elocutiones ut „aetatem 
degere" „animam efflare" segregandae esse mihi videntur neque 
tales vocum complexiones quales sunt, „diem supremum obire" 
„suum officium facere" quaeque eiusdem sunt generis. Ita fit, 
ut coniunctiones si minus ante ipsum verbum, at tamen ante 
series quasdam et compositiones vocum appareant, quae unius 
verbi vim habeant. Neque enim temere coniunctiones traici 
solent. Ad illustrandum autem illum usum pauca liceat sub 
scribere exempla: 
*) conf. Leo. ad Amph. 495.