Quaestionem illam, quomodo coniunctiones et pronomen 
relativum a poetis Latinis traici solita sint, viri docti tetigerunt 
magis quam fusius tractaverunt et quamquam non desunt, qui 
in editionibus suis singulos versus, in quibus traiectio illa usu 
venit, collegerint, tamen quibus normis et regulis usi poetae 
hanc sermonis licentiam usurpaverint et variaverint, vix unus aut 
alter accuratius explanare conatus est. Quae cum ita sint, Leo 
(G. G. A. 1897 p. 956 squ) et nuper Nordenus (Verg. Aen VI 
Anh. III) postulaverunt, ut tandem aliquando has difficultates 
tractandas aliquis sibi proponeret. Itaque ad hanc rem expli 
candam ex Naevio, Plauto, Ennio, Pacuvio, Accio, Statio Caecilio, 
Terentio, Lucilio, Cicerone, Lucretio, Catullo, Tibullo, Propertio, 
Horatio, Vergilio, eisque carminibus, quae in appendice Ver- 
giliana servantur, exempla collegi fere ommia, 1 ) paucis tantum 
exeptis, de quibus in fine opusculi verba faciam. Quanti autem 
sit momenti varias illas traiectionis figuras cognoscere, exemplo 
uno ad rem criticam pertinente liceat comprobare, versibus, 
inquam, Lucretii VI 1262/3, qui ita distingui solent: omnia 
complebant loca tectaque; quo magis aestus confertos ita acervatim 
mors accumulabat. Quos versus nemo adhuc probabiliter inter 
pretatus est, quia editores „quo magis" ad„ accumulabat" 
trahendum esse censuerunt, cum „complebant“ verbo post 
positum sit. Rectissime autem versus nobis traditos esse, neque 
vero ullam vocem mutandam, facile tibi persuadebis, si scribas 
et distinguas: 
') Neque colligentur neque a quoquam desiderabuntur in hoc opus 
culo exempla coniunctionum positarum post subrectum, quod utrique 
sententiae, principali inquam et coniunctionali, commune primum enuntiati 
locum obtinet.