125 
1276 nec iam religio divum nec numina magni pende 
bantur enim/. 
Verg. georg. II 509 hunc plausus hiantem per cuneos geminatus 
enim / plebisque patrumque corripuit. 
Aen. II 100 nec requievit enim / donec . . . 
VI 317 Aeneas miratus enim / motus que tumultu. 
Morat, sat. II 7ios tergo plector enim. 
Igitur. 
particula a Plauto, Cicerone, Livio, Sallustio, Tacito, 
Quintiliano saepe primo pronuntiationis loco ponitur (conf. Fr. 
Neue: Formenlehre der lat. Sprache II p. 975). Verbo post 
posita sub finem sententiae legitur: 
Lucr. II *678 cetera consimili mentis ratione peragrans invenies 
igitur. 
Aetna. *341 nec levitas tanta est igitur/. 
Itaque. 
apud antiquiores poetas et scriptores Latinos semper 
primum locum enuntiati obtinet; a posterioribus, ut Livio, 
Seneca, Plinio, Quintiliano, Apuleio saepius subiunctam esse 
hanc particulam notum est. Poetarum vero, de quibus agimus, 
inprimis Lucretius 1 ) saepe itaque traiecit : 
II *569 nec superare queunt motus itaque exitiales. 
600 saepe itaque = III 106 V 1392. 
III 629 pictores itaque et scriptorum saecla priora. 
IV *705 errant saepe canes itaque. 
732 Contauros itaque et Scyllarum membra videnus. 
978 per multos itaque illa dies eadem observantur. 
V 1114 res itaque ad summam faecem . . redibat. 
V 1392 saepe itaque inter se prostrati . . . corpora habebant. 
VI 690 fert itaque ardorem longe. 
i) C onf. fioltze: Syntax Lucret, p. 190. Lips. 1868.