9
Putarunt autem illius Pseudo-Dionysii commentationem
si non totam, at ex parte ipsi Dionysio attribuendam esse,
ac nimirum ne Dionysius quidem primo obtutu hac in re tam
longe a Pseudo-Dionysio et a Pseudo-Longino discrepare
videtur, quam in aliis rebus certe discrepat, e cuius de
imitatione libro tertio, quo quemadmodum esset imitandum
docuerat, etsi fragmentum nullum servatur, tamen, quid de
recta et vitiosa imitatione senserit, satis clare vel inde elucet,
quod similiter atque is qui rrejji vxpovg scripsit (c. 111. ss.)
reprehendit studia imitantium, qui veterum virtutes non satis
bene cognitas vincere ac superare conentur. castigat enim
in libri de Dinarcho capite VIII eorum imitationem, qui, cum
veras veterum virtutes eorumque yaQaxzrjQag quos vocat imi
tando effingere non possint, singula atque ea quidem vitiosa
soleant accipere, cum ab altera parte Demosthenem sermonis
Thucydidei optimum imitatorem fuisse profiteatur (de Thuc.
iud. 52 sq. — qua in re Caecilius cum Dionysio congruebat:
Dion. ep. ad Pomp. 3 p. 240 U.-R.). idem vero Dionysius
in primo de imitatione libro discrimen statuit inter fii/m-aiv et
Cfjlov. cf. n. fufi. fr. III. Us. = Syrian. in Hermog. de id. p. 3i6 R.:
eanv eveQyeia dia twv ^sioqi^kxtidv iv.uavi ouivij rd
naQadeiy/tia. — trjlog de eanv eveQyeia ipvyfjg nqog Ihiv/ia
tov doxovvTog eivai y.alov xivovuevrj. apparet autem hunc
'Cfjlov, ut qui ex admiratione illustrium auctorum exsistat,
significare liberaliorem quandam ac veriorem imitandi rationem,
ac re vera 'Qrjlog Pseudo-Longino probatur, /.d/.irjoig non
item. J ) plus enim effici persuasum habet auctor admirandum
enthusiasmo atque ardore, quam diligentia atque assuetudine
vero ex eodem Demosthenis loco (de cor. 208), quem auctor, commemorat
(p. 39 sq.), cognosci arbitratur Demosthenem multum a Platone didicisse.
(XII 10, 29: non illud iusiurandum per caesos in Marathone et Salamine
propugnatores rei publicae satis manifesto docet, praeceptorem eius
Platonem fuisse? cf. XII 2, 22.)— cum Quintiliano autem miro quodam
modo conspirat Hermogenes (w. IS. III 424 W.).
1 ) Voces /uLfjrjdii et (vel -rfimaiz, v n. vyj. p. 30m) saepissime
coniunguntur cum ab aliis auctoribus (velut ab Isocrate [cf. 2, 38. 12, 16.
— 5, 11, 16, 40]) tum ab ipso Dionysio, cum auctor plerumque uno
vocabulo utatur (cf. p. 31*, 32u, 83i2).
