Plutarchi aetatem. x ) nec vero omnino quisquam propius —
nec tantum hac in parte — ad Pseudo-Longini sententias
accedit, quam auctor eius commentarii rhetorici, quod praeter
alia una cum illo tradita vulgo Dionysii nomine ferebatur et
quod est tisqi zwv iv fxelizaig Tc/yfi/it/.ovuevcov.
Sed apponam locum gravissimum illum, qui exstat Ps.-
Dion. art. rhet. X 19 (II 373 U.-R.): ezi di xai zrjv nakaidzryia
fir; iv zfj &ioei zwv (ivfiUwv vof.dCwj.isv slvcu, diX iv zfj yqrjasi
zrjg djioiinryog. fiijirjaig yaq ov XQrjaig iozi zwv diavoqjiazwv,
a XV rj dfioia zwv nalaiwv ivzsyyog jiszayeiqioig. xai fujisizai
zov Jiy.ioo&evrj ovy 6 zo [Jrjjiootiivovg Xsywv dXV o] Jrj-
Iuood-svixwg xai zdv nXazwva o/uoiwg xai zov ”OfO]QOv. xai rcaaa
jdfirjoig wds eyef zeyyrjg CrjXog ixjtdzzwv ivdvjirjjiazwv djioidzr-
za. ad quam sententiam optime ea quadrant, quae Pseudo-
Longinus profert n. vip. c. XIV. p. 32» V.: ovxovv xai rj/tiag,
rjvix av dianovwjiev vtpryyoqiag zi xai jisyaXocpqoovvtjg dsdfisvov,
xaXov dvanXazzsoiXai zalg xpvyalg, noig av si zvyoi zavzo zovX
O/ui.Qog ebtev, nwg d'dv IlXazwv Xrji.iooifivr>g xnpwoav i] iv
iozoQia Qovxvdid>]g. quibus e pronuntiatis simul cognoscitur
et Pseudo-Dionysio et Pseudo-Longino Homerum Platonem
Demosthenem praeter ceteros dignos videri, qui ab oratoribus
imitando exprimantur, cf. Ps.-Dion. X 2 p. 360 U.-R.: zovzo
zo tf&og (zo ix fpi/.oooffiag, IJlazwv vixo&ifisvog . . . zovzo xai
Jr^ioodivrjg ... di oXov jiEyaXonqsnrjg eoziv . . . zovzo xai
’Oji>]qog navzayfi xzl. — cf. X 6. — Pseudo-Longinus vero
idem eo planissime confirmat, quod plurima exempla ab illis
repetit auctoribus. 2 )
‘) Posteriores, velut Philostratum Hermogenem Longinum, qui ne
ipsi quidem a Pseudo-Longino ita multum differunt, hic non curamus.
a ) Pseudo-Longinus, quamquam et Demosthenem et Platonem summi
facit, tamen non vulgarem rhetorum consuetudinem sequitur, qui De
mosthenem Platonis discipulum et imitatorem fuisse existimabant. Quam
rationem ab Hermippo Callimacheo inventam esse nuper animadvertit
Dielsius (in praefatione Didymi editionis, p. XL. — cf. Plut. Demosth. 5).
posteriore autem aetate haec omnium fere rhetorum communis erat opinio,
a qua ne Pseudo-Dionysius quidem recedit, (cf. X 2 p. 361 U.-R. VIII 8
p. 306. — Cic. de orat. I 89. or. 15. Brut. 121. Philodem. vol. rhet.
II 206 S. — cf. Kroll. mus. rhen. vol. LV1II p. 560 adn.) Quintilianus
