FPecentiore demum aetate cognoverunt viri docti in libello 
1 ' qui est usqI vifjovg nomen auctoris grammatici cuiusdam 
coniecturae tantum deberi, id quod ipso codice Parisino con 
firmatur. cumque re vera illa de Longino auctore opinio 
inveterata non solum nullo fundamento certo niti possit, sed 
etiam ipsa totius commentationis natura atque institutione 
plane refutetur, hodie quidem dubium non iam esse potest, 
quin scriptor ille ignotus non fuerit Cassius Longinus philo 
sophus iste Neoplatonicus et rhetor tertii p. Chr. saeculi, ac 
si quis etiam ad hanc usque aetatem dubitaverit — omne 
dubium videtur remotum esse Kaibelii hac de re disser- 
tatiuncula (Herm. vol. XXXIV. 1899), qui certissimis argu 
mentis refellit Marxii commenta (stud. Vindob. vol. XX. 1898), 
novissimi illius Longini sospitatoris ac vindicis, qui se pro 
Longino inutiliter pugnaturum fuisse sibi ipse sub finem 
commentationis suae vaticinatur, nuperrime vero Bruno Keilius 
in philologorum congressu Halensi (1903) illam Kaibelii sen 
tentiam novis argumentis probavit (cf. Vahleni edit. III. lib. 
7i. vip. p. XV). hoc igitur nunc inter omnes fere videtur 
constare, Pseudo-Longini libellum intra fines primi p. Chr. 
saeculi compositum esse, sed cum accuratius qua aetate sit 
liber conscriptus definire difficile sit (arbitramur autem Tiberii 
vel Claudii temporibus auctorem fuisse), hoc commentariolo 
nonnulla, quae ad doctrinam auctoris attinent, perlustraturi ea, 
quae viri docti coniecerunt, certius explanare et argumentis 
ex parte aliis affirmare conabimur. 
Qui quidem novissime in rhetoricam auctoris doctrinam in- 
quisiverunt, id praecipue egerunt, ut priorum si non refellerent, 
at restringerent iudicia, qui illum existimarent virum fuisse 
acumine ac sagacitate singulari ingenii praeditum summaque 
eruditione instructum et grammatica et rhetorica, egerunt