48 
hoc pertinet, quod auctor ea, quae vulgo bona esse existi 
mentur, viro magnanimo ac sapienti contemnenda esse censet, 
exponit autem p. 1113 ss. eos maxime admirandos esse, qui 
illis bonis animi magnitudinem praeferant, qua in re praeter 
alios Senecam cum Pseudo-Longino consentire nemo non 
videt, qui plurimis librorum suorum locis acerbissimum ava 
ritiae ac luxuriae se praebet censorem (cf. ad Helv. 11: «Lapides 
aurum argentum . . . terrena sunt pondera, quae non potest 
amare sincerus animus ac naturae suae memor“). ipse enim 
eam Posidonii defendit sententiam, quam commemorat epp. 
87,35: «Posidonius sic interrogandum ait: quae non magni 
tudinem animo dant. . ., non sunt bona . . . divitiae autem et 
bona valetudo et similia his nihil horum faciunt: ergo non 
sunt bona.“ invenimus igitur apud hunc philosophum eandem 
/.lEyaXocpqoavvrjs admirationem, quam apud Pseudo-Longinum, 
qui plane eadem argumentatione usus de condicione verae 
sublimitatis iudicium fert (cf. n. vip. p. 12i: orav ovv vn dvdqog 
mcfQovog . . . noXlaxig dy.ovofievov 11 nqog iieya/.oifqoovt r.v zrjv 
xpvyrjv firj owdtati&fj. .. ovx dv st dlqttig vtpog sit}), idem vero 
persuasum habet uni futurae post mortem gloriae debere 
oratorem servire, (cf. p. 2ai. IO13. II13 ss. 32*7. — Quintii. 
XI 1, 13. XII 2, 31. — Plin. epp. VII 17. - Dionys. de Dem. 
dict. 52. — Petron. 88). quae sententia ipsa quoque est Stoi 
corum propria, cf. Sen. epp. 102, 3: «Probare conabar, id 
scrinia compilavit, sed etiam quod Josephus vocabulum x w S e ~ iy devitavit 
verbum xararoelr adhibens magis usitatum, utriusque autem forma loquendi 
ad eundem auctorem videtur redire, neque arbitror illud ex^ae, quod 
hic peculiari quadam notione usurpatum iam saepissime offensioni fuit 
viris criticis, corruptum esse aut ulla emendatione egere, ac primum 
quidem Plutarchus hoc verbo ea quae hic requiritur notione interdum 
de profanis rebus disserens utitur (cf. <^6vtj/ua x co e eZ >' ,percipere', j) nolt; 
ov xeoffi ,non capit 1 ), praeterea vero occurrit vocabulum saepius in formulis 
sacris posterioris aetatis, cuius usus exempla nonnulla nunc Vahlenus ipse 
contulit, sed pauca liceat adicere. cf. Iren. I 13, 3: Xape nad e^ov tov 
vv/jifiov xai x , ' 1 SV l,oy avrov xal /w(>t/frtjTi iv avno. — Poim. III 8: ) Av.1t/ 
tfevZerai elg tov; avTTjr. — Dieterich, Eine Mitlirasliturgie p. 165: 
navra TavTa x w s*i ns, s ctvrogarco;. certe verbum illa notione adhibitum 
iam ante Porphyrii tempora invenitur, quem testem (ad Mare. 21)Marxius 
producit.