42
que Pseudo-Longini libellus paene cum Ciceronis libris ora
toriis comparari potest, ut qui ipsi quoque praestent atque
excellant sententiis philosophis ubique insertis, sed aliquantum
diversa est Pseudo-Longini philosophia a Ciceronis, nam
sublimitatis laudator, quamvis saepe cum Cicerone in singulis
consentiat, tamen e Stoa potius quam ex Academiae spatiis
videtur extitisse. cui opinioni nullo modo id repugnat, quod
permulta Platonica in libello qui est nsgi vipovg inveniuntur. 1 )
Stoici enim posteriores non solum nonnullas Platonis rationes
suas fecerant, sed etiam eius dialogos diligentissime legebant
et elocutionem amplam ac magnificam maxime admirabantur,
itaque Pseudo-Longinus fortasse id ipsum, quod Platonis
potissimum sermonem studet imitari et discipulo imitandum
commendat, Stoicis auctoribus debet, quippe qui prorsus
fautores videantur fuisse illius Platonis imitationis, quae inde
ab altero a. Chr. saeculo in consuetudinem rhetorum venit
(cf. Dionys. de Dem. dict. 23). imprimis vero Panaetium
Platonis elocutionem sublimem summis laudibus extulisse
Schmekelius optime demonstravit (die Philosophie der mitt-
leren Stoa p. 232 ss.). 2 ) tum illius successor Posidonius
Epicurea nulla fere occurrunt (cf. p. 67ie et p. 17» cum Vahleni
testimoniis [cf. Sen. Troad. 397 ss.]). quae autem e Peripateticorum officina
petila sunt, ea ad ipsam arlem pertinent iiieloricam et e Caecilii scriniis
videntur hausta esse. cf. p. 423. 44io. 46is. 55». 59s. 63» (cf. Demetr. n.
172). 652. 75..
2 ) Hanc Panaetii sententiam, qui Platonem etiam oratoribus ad imi
tandum proponendum esse censuerat (cf. supra p. 19), posteiiore aetate
tuetur Pompeius ille Dionysii amicus, qui Platonis genus dicendi maxime
admiratur Platonemque Demostheni longe anteponit (cf. ep. ad Pomp. 2,
16 p. 231 sq.). Pseudo-Longinus vero Platonem rectae poetarum imitationis
egregium exemplum edidisse aperte pronuntiat p. 30i« ss. icf. rhet.
GraeC. I p. 21427 Sp.-H. : o 7TftioTo; ugiora ttqo? t^v Xt^iv -ror
Uixor oyxov u€Teveyx<ov illnTutv harCv). ad quam opinionem proxime accedit
Quintilianus, qui ipse quoque Stoicorum partes sequitur (X 1, 81: „Quis
dubitet Platonem esse praecipuum sive acumine disserendi sive eloquendi
facultate divina quadam et Homerica? multum enim sup a prosam ora
tionem ... surgit, ut mihi non hominis ingenio, sed quodam Delphico vide
atur oraculo instinctus* (cf. n. vip. p. 3O20 ss.'. at contraria ratio, quae
a Pseudo-Longino vehementissime oppugnatur, a Peripateticis originem
ducit: Theopompus Zoilus Demetrius Phalereus Caecilii et Dionysii duces
