De divisionibus incertae originis 
31 
ipvxri 
evpovXi'a 
G&(ia ra euros 
ctv&Qconoi itQaseiq xQ-rj (juxta 
eiaiG&rjGea evdo^ia stirv%la evnoQia 
V. De divisionibus incertae originis. 
Divisionum reliquarum triplex est ratio; sunt enim aut 
eae, quas propter ineptias, quibus repletae sunt, omnino 
neglexeris 1 ), aut eae, quae e notissimis Platonis et Ari 
stotelis divisionibus concinnatae sunt, quas tbematis ali 
cuius variationes vocaveris, aut eae, quae unde derivandae 
sint, accurate dici non potest. 1 2 ) 
Recedunt ad divisionem 18 [48] divisiones 14 [63], 
[35], [54], ad divisionem 1 [12] alludunt 17 [44] et 
19 [33], ad [21] divisio 23 [36], secundum temporis tri 
partitionem ([19]) composita est divisio 29 [18]. 3 ) Prae 
terea aliae inter singulas divisiones intercedunt similitu 
dines, quas suis locis indicavi. 
Divisio 10 [10] vereor, ne Aristotelica esse non pos 
sit, cum contra ipsius Aristotelis de nobilitate sententiam 
faciat. 4 * * * ) 
1) Unam divisionem [9] attigisse satis erit. 
2) De divisionibus [37] et [64] — [69] nihil dixi neque 
testimonia eis adscripsi, quippe quae iam ab Hambrucbio 1.1. 
egregie explicatae sint. 
3) Cf. p. 13 8 et P. Wendland, Anaximenes, Berolini 1905, 
p. 43 ann. I. 
4) Quae divisio non unam quaestionem movet. Nam cum 
Diogenes quattuor partes distinguat, Marcianus secundam et 
tertiam partem in unam contraxit, cum ea quae superflua 
esse viderentur, deleret (cf. p. 34 *). Sed maximam offensionem 
praebet quarta (vel tertia Marciani) pars nobilitatis: ait avrr}s 
zijs rov %x ovv °S Quae sententia ab Aristotelis dis 
ciplinaeque Peripateticae indole ingenioque prorsus abhorret 
magisque in Cynicorum plebeiam doctrinam cadere videtur 
(at cf. Piat. Theaet. p. 174Esqq.). Apud Stobaeum legimus