De Platone 
17 
2 
Quae cum ita sint, veri simillimum est divisiones illas, 
quas una cum discipulis enucleaverat Plato, si minus ab 
ipso, at certe a discipulis enotatas esse; quae vnofivruxaza 
in Academia circumlata esse fingere licet. Neque prorsus 
a vero abhorret, immo ad certitudinis speciem accedit, 
Aristotelem, qui undique veterum sententias collegit, tales 
divisiones Platonicas suum in usum composuisse. Quae 
suspicio et a Laertio Diogene et altero testimonio confir 
matur. Nam videmus in indice scriptorum Aristotelicorum, 
qui vulgo dicitur Ptolemaei philosophi 1 ), lihrum laudari, 
cuius est titulus: Tlldravog SiaiqeGig g 1 2 3 ), ubi SiaiqeGsig 
legendum esse consentaneum est. Itaque, si vera est viro 
rum doctorum coniectura, qui Andronicum huiusee indicis 
auctorem sive fontem fuisse putant, talis liber ab Andro 
nico inter opera Aristotelica inventus et enumeratus est. 
In ipsis Aristotelis libris qui aetatem tulerunt, tres 
inveniuntur loci, quibus Siaiqe6eig Platonis laudantur. Sunt 
hi: de part. anim. 642 b 10: eri Se nqoGyxei qy SiaGnuv 
exaGrov yevog, olov rovg 'oqvi&ag rovg filv iv rrjSe, rovg 
S’ ev dXXy SiaiqeGei, 5la&aneq eyovGiv ai yeyqafi(ievai 
SiaiqeGeig' ixei ydq rovg aev aera rav evvSqav Gvq,- 
fiaivu SiyqyG&ai, rovg d’ iv dXhq yevei — de gen. et corr. 
II 3 p. 330 b 15: aGavrag Se xal ot rqiu (i. e. elementa) 
Xeyovreg, xcc&dneq IlXdrmv ev raig SuaotGeGiv. — Met. IV 11 
p. 1019 a 1: xd imv Sy oh'reo Xeyerai nqoreqa xal vGreqa, 
rd Se x.ard gpvGiv xal ovGluv, i)Ga evSiyercu elvca dvev 
dXXcov, exeiva Se dvev ixeivcov fiy’ y SlaiqeGei iyqyGuro 
TlXurwv. Quibus locis excepto tertio Sophistam et Politi 
cum dialogos spectari putat Guilelmus Christ 8 ), cui as 
sensus est Fridericus Blass. 4 ) Et revera dubitari potest, 
an voce at yeyquyiqevai SiaiqeGeig dialogi illi appellentur 
1) Yide Aristot. Fragm. coli. Valentinus Rose, Lipsiae 1886, 
p. 18 sqq. 
2) Est apud Roseum 1. 1. p. 20 sub numero 52. 
3) Platonische Studien in Commentariis Acad. Bavar. 
Class. Philos. — philol. vol. XVII p. 484 sqq. 
4) Apophoreton Berol. 1903 p. 64.