24
stimmten Voraussetzungen, vgl. oben) ist schon öfter gehandelt
worden, ich führe hier die mir bekannt gewordene Litteratur in
chronologischer Reihenfolge an: 23 )
1870 Diez, Gr. I 3 S. 148.
1872 G. Paris, S. Alexis S. 79.
1875 G. Paris in Ro. IV S. 122.
1876 Koschwitz, Überl. und Spr. S. 46.
1877 Lücking, Mundarten S. 67.
1877 Havet in Ro. VI 321 f.
1878 Rambeau, Assonanzen S. 148 f.
1878 Ulbrich, Ztschr. II S. 528 ff.
1879 Neumann, Lautlehre S. 54 ff.
1879 B: ten Brinck, Dauer und Klang S. 18, 20, 40.
1882 J. Yiesing in Ztschr. VI, 372.
1882 Schoppe, Assonanzen in Amis und Amiles (Frz. Stud.
III S. 25).
1883 Darmestetter et Hatzfeld, Le i6 e sitele en France § 38,
Dict. gen. § 297, § 307
1883 W. Cloetta, Poeme Moral in Rom. Forsch. III S. 1 ff.
1883 Edström, Studier öfver uppkomsten och utvecklingen af
fornfranskans E-ljud i betonad stafvelse, Diss. Upsala 1883
1887 Horning, La Langue et la litterature franyaise S. 10.
1888 Horning, Über steigende und fallende Diphthonge im
Ostfranz, in Ztschr. XI S. 411 ff.
1888 Suchier in Gröbers Grundriß I S. 576 (auch in Le fran-
9ais et le provenyal S. 30) [die neue Aufl. von Gr. Grdr.
ist mir noch nicht zugänglich geworden!.
1890 Meyer-Lübke, Gr. I § 259.
1893 Suchier, Altfrz. Gr. S. 48.
1899 Bourciez, Precis § 41.
1903 Schwan-Behrens, Altfrz. Gram. 6 § 52b.
1904 Nyrop, Gr. I 2 § 192 f.
1904 Bonnärd et Salmon, Gr. sommaire de l’anc. frt;. §§ 39
und 336.
Diez 1. c. S. 148 erwähnt den Diphthongen ie aus ä nur
oberflächlich, ohne irgendwelche diakritische Zeichen für die Be
stimmung des Lautwertes beizufügen. Nach Diez hat zuerst G.
Paris in seiner bekannten Alexisausg. S. 79 und Ro. IV S. 122 ff.