12
noker stor (storæ F) munet (mun F E A L 0 R) aisl. munr n.,
II 105 hauær han ængi hæmlæn til aisl. heimild und heimili.
Das Geschlecht der Nomina befindet sich meistens in Über
einstimmung mit dem aisl.: et örse aisl. eyra n., et öghse aisl.
auga n., et rikæ aisl. riki n., et sar aisl. sår n., hæst m. aisl. hestr
m., the kirki aisl. kirkja f., the (then) iorth aisl. iord f. Mitunter
zeigt der Schreiber Unsicherheit, ja giebt falsches Geschlecht an:
ant iorth I 51 (annen F), sint dötter I 15 (sin F D G R, dottær
DFP), i sit hærtughdom gegen aisl. hertogadömr m. (nach Analogie
von aisl. hertugadømi), twa i hwarth fiærthing II 78 (sonst then
fiærthing II 1), i annæn hæræt II 60 (annæt A D E F L 0, sonst
et hæræth I 56 II 1, 21; aisl. liérad n.), en, hwar sinne II 18
(aber et sinne II 102; aisl. sinni n.), a then borth II 115, aber
vgl. III 62 FLOPUE sexæring thet ær thre aræ a hwært borth
(cod. Arn. Magn. om. hwært); aisl. bord n., sæthæn, then sath
II 72; aisl. sædi, sad n. aber ib. hauæ han thæt (then ELFOP)
sæth forgort; vgl. noch II 48 huræ myket ther sæthæn æthæ eng,
i thet same stath II 21, aber af then stath III 32, aisl. stadr m.,
thet skialneth II 21 gegen aisl. skilnadr m., sant witnesbyrt III 63
gegen aisl. vitnisburdr m. (vielleicht von witnæ n. beeinflusst).
In einem allgemeinen Teil behandle ich zunächst die Prozesse,
die den ganzen Vokalismus oder mehrere Laute umgestaltet haben,
im zweiten Teil folgt die Behandlung der einzelnen Vokale.