b 
Plato cura sua ipsius mystica ratione coniunxit, quo factum 
est, ut tot tantasque difficultates Timaeus afferat interpretibus. 
Quantopere iam cum alii Platonis discipuli tum Xenocrates 
inter se discrepaverint in Timaei explicatione, testis est 
Plutarchus 3 : tama itqatov oaag naqiayjj/.e tolg rjyov/.ievoig 
diacpoqdg, anXetov i'qyov iatl dieL9-elv ev tq> rtaqovti, -rtqog 
6’vudg htetvyrpMitag o t uov talg nleiataig y.al tceqittov. i/cel 
Sl tiov doypuiotdtiov dvdqwv tovg fdv aevov.qdtrjg itqoaqydyetn, 
trjg ipv%fjg trjv ovaiav uoi&uov avtov vrp’ (avtov v.tvovuevov 
a7torprjvaf.ievoq, ol 6k Kqdvtoqt tqi 2oleZ nqoaiUmno, fu- 
yvvvtt trjv xpvyrjv (:/. te trjg vorjtrjg y.al trjg rteql td aiaUtjtd 
So^aatrjg cpvaeiog, olfiat Mirum igitur non est, 
quod multi antiquitatis viri docti illis difficultatibus de medio 
tollendis studebant commentaria in Platonis Timaeum 
scribentes. Et scimus multos praeter Crantorem viros doctos 
talia commentaria composuisse, ut Eudorum et Adrastum 4 
peripateticos. Eratostbenem 6 quoque in Timaeo explicando 
versatum esse videtur apparere ex multis locis, quibus apud 
Theonem Smyrnaeum verba de Timaeo proferens inducitur. 
Dubitari non potest, quin libro illo Eratostbenis, quilnscribitur 
lV.anony.6g 6 , Timaeus explicatus fuerit. His temporibus 
non nullorum commentariorum fragmenta exstant, sed nullum 
commentarium, quo Platonis totum opus tractatur. Legimus 
fragmentum commentarii a Galeno scripti, Procli et Chal- 
cidii neoplatonicorum commentaria. Sed inter commentaria 
decursu temporum amissa unum dignissimum videtur esse, 
cuius vestigia accuratius investigemus, dico commentarium 
scriptura a viro illo illustri, qui ,iure atque merito antiqui 
tatis ultimus ,vir multiplici doctrina ornatus appellatur, 
Posidonio Rhodio. Inter scripta Posidonii, quae a Laertio 
B. De an. procr. in Tim. c. I. 
4. Pauly-Wissowa R. E. sub Adrasto. 
6. Hillerus, Philologus 30 p. 60 ss. 
6. Theo Smyrnaeus p. 2, 3. Hillerus 1. a,