52 — 
appellantur, Anatolius et Nicomachus, quorum modo alteri 
totum caput inscriptione tribuitur, modo alter in contextu 
verborum ipso appellatur. Quae autem verba huius opus 
culi Anatolii sint, scimus, ex quo Heibergius Anatolium 
ipsum ex cod. Monae, gr. 384 (fol. 57 v —59 r ) edidit. 
Nicomachi autem quae sint, ex Photii Bibliothecae cod. 
187 aliquantum cognosci potest. Photius enim excerpta 
ex Nicomachi Theologumenis nobiscum communicat. Duae 
sunt res, quas Photius nos docet. Primum perspicimus 
multo plura Nieomacho tribuere nobis licere, quam in 
Theologumenis fieri videmus. Alterum ex Photio apparet 
ea, quae in Theologumenis Nicomachi sub nomine afferuntur, 
Nicomachi esse. Primo autem ipso obtutu perspicias in 
Theologumena quoque rivulum immanasse ex illo fonte, 
quem Schmekelius et Borghorstius indagaverunt. Sed 
artissime Theologumena coniuncta esse cum illis nume 
rorum laudationibus cum ex aliis locis tum ex illo capite, 
quod inscribitur; ’E/, rov devrsqov (hp.Cov rrjg uoiO-aijny.tig 
tov TeQafftpov Niy.of.idxov~ cognoscas. Quae cum ita sint, 
exstat quaestio, num ex Posidonio ipso tamquam patre 
horum omnium scriptorum numerorum virtutes laudantium 
Nicomachus sumpserit sua. Neque desunt, quibus apud 
Nicomachum de Posidonio monearis. * 2 3 Sed quid turpius 
quam, quod non satis explorate cognitum sit, sine dubitatione 
defendere! Quod ne mihi crimini des, alium auctorem ad 
Nicomachum comparandum adhibeam, Macrobium, qui miram 
quandam cum Nieomacho similitudinem praebet. 4 
mentario ad Nicomachum scripto oam introducit (p. 11 ed. Pist.). Tum 
etymologia vocabuli /wvdq, quam in Theologumenis invenis, aliena est a 
Nicomachi p. 14, 16. Sed Iamblichus eam affere non neglexit. Quem 
libelli auctorem ratus sequor Zellerum. cf. Ph. d. Qr. III b. 681 adn. 2. 
2. Jlepi kSdopdSog se. 
3. cf. Schmekel. p. 438, 1. 
4. cf. Wendlandium, Berliner Pbil. Woch. 1889, 987; 1892, 872ss.