71 
monstratur enim a Socrate scientiam et beatitudinem, iustitiam 
et utilitatem separari non posse. 
Itaque constat non eundem auctorem utrumque dialogum 
scripsisse 1 . Accedit, quod in altero dialogo Alcibiades mori 
mavult quam ignavus esse (A. I p. 161 D), in altero omnem 
gloriam spernit, si interit in gloria acquirenda (A. II, p. 141 C) 2 . 
Ale. II igitur post Ale. I compositus est, id est post 
annum 340. Et quia eum tam plane imitatur, non aliter atque 
alios Platonis genuinos dialogos, constare videtur auctorem Alc. II 
Ale. I iam genuinum Platonis dialogum esse putavisse. Totus 
dialogus scholae et doctrinae signum in fronte gerit; imprimis 
impetus in eos, qui rempublicam administrant, factus ridiculi 
aliquid babet (p. 145 E, 144 E) 3 * * * * 8 . 
Quis auctor fuerit, vix dici potest. Usenerus putat 1. 1. 
forma quadam grammatica patriam inveniri posse. Fortasse 
discipulus iuvenilis Academiae erat. Quomodo enim brevis 
dialogus Platonis scriptis genuinis attributus est? Sed nihil 
certi dici potest neque umquam poterit. 
1 Tamen auctor A II ipse quoque Xenophontem adhibuisse 
videtur. 
2 Fortasse auctori duo loci Euthydemi obversati sunt. Plato 
hisce locis philosophatur hoc modo: Homines non beati sunt rebus 
bonis, nisi scientia recte usurpandi accedit: p. 280 E T Ap’ ouv, d) 
KXeivid, ubq toOto kavov itpoc to eftbaipova (vevecOai) Ttotfjcai riva, t6 
tc K£KTfjc6(u rdyaed Kai to xpqcOcu afrroTi;; scientia potius paranda 
est: p. 288 D q b£ qnXococpict KTqcic imcTfipnc. 
8 cf. Usener, 1. !. E. verrat seine Zeit durch Formen wie dnro- 
KpiOnvcu 149 B oibctpev 142 A 145 D ivbeecrdpiuc 148 A irpoxeipoTepuic 
144 E, durch Strukturen wie Supjiouvei ibcre 148 CD eic bbvapiv Tf)v 
epqv 140 A eic to irapfjKov toO xpbvou „bis auf die Gegenwart" 148C, 
durch dic Verwechselung des fragenden und des relativen Prono- 
raens 145 B, durch den Wortgebrauch wie emelv fiir ,fragen“ 143 E, 
t6 eibbc „das Wissen“ (wie seit Philon to ouveibbc, das Gewissen) — 
cf. Stallbaumium.