29 
p. 123 B. eTtel nox' qKOuca dvbpdc d£iomcxou xwv dvajle- 
(BqKdxwv napd flaciXea, 6c ecpp rrapeXBeiv xwpav ndvu rroXXriv 
mi dxaOqv, effuc ppeppciav obov, qv mXeTv xouc enixiopionc 
&nvqv xfjc flaaXewc yuvaiKoc . . . cf. Anab. I. 4. 9. ... otl be 
Kibpai, ev ode ecKqvouv, TTapucduboc fjcav eic Zmvqv bebopevai.. • 
ad Alc. I. p. 123 B. scholion adnotat: nepi Hevocpmvxoc 
epaa Xeyeiv auxov ouxoc fdp ev xf) 'Avafldcei icxoppce xd 
TTepcmv, Kuptu cuvctveXBmv em xdv dbeXcpov ’Apxa2epHpv . . 
Imitator brevem locum Anabaseos auxit et complevit 
fabulis, quas Graeci vulgo narrabant. 
Eodem modo veri simillimum est auctori in ea parte, in 
qua educatio filii regis describitur, Xenophontis institutionem 
Cyri ante oculos versatam esse. Sed hanc quoque libero 
arbitrio mutavit et exornavit, quia historiam componere non 
in animo habebat. Atque perbene accidit, quod lapsu quodam 
auctoris pro certo demonstrari posse puto aliquem fontem ab 
imitatore usurpatum esse. Quin etiam admodum mirum esset 
auctorem omnibus locis exemplaria habuisse hac sola parte 
excepta. 
Auctor enim loquitur de institutione unius filii regis, ita 
ut ubique dicat: 6 ndTc. Tamen uno loco mirum in modum 
exstat „o\ 7Todbec“ Habes locos! (p. 121 ss.) 
1) eneibdv be yevqxai 6 ttoTc 6 ixpecpuxaxoc 
2) pexa xoOxo xpeepexea 6 notie 
3) npocxexotKxm enipeXecOca xou fevopevou mi onmc 
mXXicxoc ecxou 
4) dvanXdxxovxac xd peXq xou rraibdc 
5) eneibdv b’ dnxexeic xevwvxai oi naTbec 
6) bic ^Trxd pevdpevov exmv xdv ncdba 
7) iva eXeuBepoc eivai eBttqxca 
8j ibc dxav beicq boOXov dvxa . . 
Statim videmus pluralem oi ncubec plane non aptum esse 
huic loco. Si auctor ex sua notitia haec omnia hausisset, 
talia non dixisset; nam connexu sententiarum pluralis illustrari 
non potest, cum semper de uno puero oratio sit. Pluralis sic 
tantum intellegi potest, cum statuamus auctori locos historici 
cuiusdam in memoria haesisse. Quia Xenophontis Memorabilia 
te Convivium verbo tenus expressit, suspicari possumus auc-