tamen sapientes sibi videntur et rei publicae operam dare iu 
animo habent, cum a Socrate stultitiae coarguantur. Sunt 
capita III. 6. et IV. 2. Atque priore loco prodit Glauco 
quidam, qui fere iisdem verbis describitur atque Alcibiades in 
Habes locos! 
III. 6, 1. 
dialogo. 
emGuqujv Ttpocxaxeueiv xqc tto- 
Xeuuc ouberrm emociv exq fe- 
Tovibc . . 
§ 2. 
ovopacxoc ecei Txpwxov pev ev 
xq xxoXei, exxeixa ev xq 'EXXdbi 
Kcti ev xok pappdpoic . . . 
Animadvertendum est et 
apud Xenophontem et apud 
imitatorem alterum locum 
alterum statim sequi: p. 123 D. 
124 B. III. 6. § 1. § 2. 
A. I p. 123 D. 
Txpmxov pev exq oubemu Y6T°vujc 
eiVoci . . Ale. rei publicae 
operam dare vult. 
p. 124 B. 
Kai xou ovopacxoc f ev 6c6ai 
aTxoXeicpOqcei ev 'EXXdbi xe Kod 
pappdpoic . . . 
p.105B. 
peYicxov bovqcecOai ev xq noXei, 
edv b’ evbdbe pericxoc fjc kou 
ev xok dXXoic "EXXqa, koi ou 
pdvov ev xoic "EXXqci, dXXa 
kou ev xok fkxpfldpoic . . 
Argumentum huius capitis quam brevissime enarrabo: 
Glauco in contionibus orationes habere conatur, quamquam 
stultissimus est et ab omnibus irridetur. Etsi propinqui eum 
prohibere non possunt, Socrates potest, postquam antea eum 
sibi conciliavit magnis consiliis eius enarratis et laudatis, quos 
locos modo verbo tenus attuli. Idem Socrates in Alcibiade I 
facit; hic quoque initio dialogi iuvenem sibi conciliat (p. 105 A ff.). 
Initia simillima sunt: 
III. 6. §2. 
ih rXautojuv, «pq, npocxaxeueiv 
qpiv biotvevoqccu xqc TxoXeouc; 
p. 106C. 
bictvoei foip, ujc etcu cpqpi, 
Tiapievcu cupjlouXeuauv 5 A0q- 
vaioic evxoc od txoXXoO xpovou. 
Sed quamquam iu Alcibiade I imitator Socratem ut ama 
torem adolescentis describere vult, tamen, quia hoc non potuit, 
ex Xenophonte fortasse sibi non conscius transscripsit Socratem 
eum magnis consiliis eius enarratis allicere, quam conieeturam 
rectam esse plane e responso Alcibiadis elucet: p. 106 A ei be 
bq 6xi pdXicxa xauxa biavevoqqai, ttwc bid cou poi ecxai kou