Scriptores Rerum Svecicarum Medii Aevi: Scriptores Rerum Svecicarum Medii Aevi

Fant, Erik Michael; Geijer, Erik Gustaf; Schroeder, Johann Heinrich

Scriptores Rerum Svecicarum Medii Aevi (Tomus 3)

Bibliografische Daten

Mehrbändiges Werk

URN:: urn:nbn:de:gbv:8:2-5235370

Persistente ID:: PPN892999306

Titel:: Scriptores Rerum Svecicarum Medii Aevi

Untertitel:: Ex Schedis Praecipue Nordinianis Collectos Dispositos Ac Emendatos

Herausgeber:: Fant, Eric Michael

Dokumenttyp:: Mehrbändiges Werk

Erscheinungsjahr:: 1818-1871

Erscheinungsort:: Upsaliae

Sprache:: Latein

Sammlung:: FID

Bemerkung:: FID-NORD-DE-8

Band

URN:: urn:nbn:de:gbv:8:2-5241470

Persistente ID:: PPN1022457586

Titel:: Scriptores Rerum Svecicarum Medii Aevi

Untertitel:: Ex Schedis Praecipue Nordinianis Collectos Dispositos Ac Emendatos

Herausgeber:: Fant, Erik Michael; Geijer, Erik Gustaf; Schroeder, Johann Heinrich

Dokumenttyp:: Band

Herausgeber:: Zeipel et Palmblad

Erscheinungsjahr:: 1871

Sprache:: Latein; Schwedisch

Sammlung:: FID

Bemerkung:: FID-NORD-DE-8

Umfang:: X, [1] Bl., 341, 298 S.

62 JOHANNIS MAGNI pcs, omnesque Irium Aquilonarium Regnorum Pontifices ad hoc induxit, ut eam arcem (in qua lot virtutes residebant) adorirentur, et a favore Summi Pontificis, per literas, per informationes, per nuncios, inportune deiicerent. Insuper, inierioris ordinis praelatos, collegia, capitula inducendo, precipiendo, cogendo, ul quovis quae sito ingenio consulerent, rogarent, inculcarent, ne tam nociuus homo (ut dicere co gebantur) Ecclesiae Metropolitanae praeficeretur. Vix credibile est, tot potentes hostes unquam contra alicuius Pontificis promotionem consurrexisse. Igitur tot im portunis precibus et literis expugnatus summus Pontifex, et lotus Senatus Cardina lium, deliberare coepit, quomodo ipsum ad aliam Ecclesiam transferrent. Sed inuicta hominis innocentia, nullis potuit adversis superari. Quamvis enim solus esset et ab omnibus, praeterquam a Deo et iustieia atque unico Cardinale Nouariensi, derelic tus, tamen ea prudentia, ea soliciludine, ea gratia, causam vacilanlis Ecclesiae et de fensionem suae innocentiae ubique egit, ut brevi morarum processu, quos causae suae adversarios habuit, constantiae et integritatis amatores inveniret. Et cum seueritas Regis, nec ad mandatum papae, nec ad preces instanlissimas Cardinalium, ipsum admittere voluisset, nihil eo exilio, aut tot aerumnis, et adversis casibus fractus, sed mature se ad concilium Basiliense conferre studuit, in quo ea morum et hiera rum claritate fulgebat, ul inter precipua membra illius amplissimi Sinodi (omnium iudicio) aestimaretur, multaque ejus prudenti consilio pro tota republica Christiana agerentur, neque omisit sacrosanta Sinodus, quin, justificata eius causa, scriberet Regi Erico pro eius reditu ad Ecclesiam Vpsalenscm. Sed citius motus fuisset Rex Tartarorum, aut aliorum ethnicorum ad literas a tanta Maieslatc et amplitudine pro deuntes, quam Rex, qui iam iuraveral se nunquam eum Pontificium honorem Succis permissurum, sed suis Danis aut Morvegianis quos idoneos putavit alienae Ecclesiae occupalores ; iamque a principio vacantis Ecclesiae quendam Arnoldum Clementis Bergenscin Norvegianum ad tale sacrilegium salis aptum super ipsam intrusit, qui postquam hoc in Ecclesia Vpsalensi egerat, quod olim minister crudelis Seleuci Heliodorus in templo Salomonis allemptaUeral, a Deo percussus foedissima morte exspiravit, ostendens plus obediendum esse Deo, iustiliam et pietatem, quam Ty ranno rapinas et sacrilegia imperanti. Eo e numero vivorum sublato substitutus est alter similis propositi homo, Torlacus etiam Norvegianus, qui mancipium Regiae crudelitatis effectus, venerabile Capitulum Vpsalcnse (quod semper integram fidem suo Pontifici servavit) multis damnis et intolerabilibus injuriis affecit, ipsamque Ec clesiam (cuius pastorem se mentitus fuerat) ita protexit, ul salis infelligeictur, ag nos lupi custodiae commendatas. Hic tandem Torlacus dum illae oves Vpsalenses non audirent alienum, et bella adversus Regem pararentur, fugam paravit. Sed saevissima maris tempestate diu retentus effugere non potuit, donec sacrosanctas re liquias pollicem sancti Erici Regis clam abstractum palam remisisset, quo remisso, permissus est ad suum Regem, aut quo voluit remeare. Interim dum haec fierent, et optimus Archiepiscopus videret nullum humanum auxilium superesse, ad vota con versus, Deo causam suae innocentiae permittit, nec mullo post Engilberlus (cuius supra meminimus) ex Libertino patre apud Dalacharlos natus, desolationi patriae pleno corde compatiens, lotius Regni populum in Regem Ericuin (ob diu paratam tyrannidem) suscitavit, ausus ea aggredi, quae delicate nutriti proceres formidabant; erat quidem corpore pusillo, ceterum animo adeo magno et excelso omnique virtute instructo, ut facile Tyrannis terrorem, bonisque praesidium polliceri potuisset. Sub hoc publico tumultu, Olaus Regi reconciliatus atque cum summa omnium letilia in Ecclesiam suam Vpsalenscm reductus, ut summum gaudium ceteris, ita sibi ipsi gra-

Zugriffsbeschränkung

Nutzungslizenz

fullscreen: Scriptores Rerum Svecicarum Medii Aevi (Tomus 3)

Mehrbändiges Werk

Band

Inhalt

Zitieren und Nachnutzen

Band

Kapitel

Bild

Bildfragment

Zitierlinks

Zitierempfehlung